Ο Alberto Rigoni είναι ένας σύγχρονος πρωτοπόρος του ηλεκτρικού μπάσου που καταφέρνει και γράφει μουσική δίνοντάς του πρωταγωνιστικό ρόλο μακριά από πολλά κλισέ που θέλουν το όργανο να είναι ουσιαστικά συνοδευτικό στη κιθάρα και τα τύμπανα. Το ύφος του μουσικά αποτελεί ουσιαστικά μια μίξη KING CRIMSON-ικού σκοτεινού progressive με πολλά στοιχεία από το fusion jazz/rock. Είπαμε πως είναι και instrumental καλλιτέχνης; Ε, ναι λοιπόν, εδώ μιλάμε για αρκετά επικίνδυνα εδάφη μιας και η μουσική του Alberto Rigoni απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στη γενικά μικρή μερίδα φανατικών οπαδών του progressive ιδιώματος και ειδικά του πιο σύγχρονου πειραματικού progressive. Από την αρχή λοιπόν μιλάμε για ένα αρκετά δύσκολο στη χώνεψη αμάλγαμα που αξίζει όμως να κατανοήσουμε και ξεπακετάρουμε.
Στο τελευταίο του πόνημα με τίτλο “EvoRevolution” έχουμε δύο κομμάτια μόνο που, όπως συνηθίζεται με το ιδίωμα αυτό, το ομώνυμο διαρκεί 32 λεπτά και το “Back to life” που ακολουθεί διαρκεί τέσσερα λεπτά. Το άλλο που πρέπει να έχετε υπ’ όψιν είναι πως, πέραν του ιδίου του Rigoni στο μπάσο, πίσω από τα τύμπανα είναι ένας από τους καλύτερους, ίσως και ο καλύτερος στον πλανήτη ντράμερ, ο Marco Minnemman των THE ARISTOCRATS, πρώην STEVEN WILSON, JOE SATRIANI, νυν LEVIN MINNEMMAN RUDESS, και παρ’ ολίγο ντράμερ των DREAM THEATER μετά την αποχώρηση του Mike Portnoy.
Μπορεί λοιπόν να έχουμε μονάχα δύο μουσικούς στο δίσκο αλλά… τι μουσικούς! Ο Rigoni επαναπροσδιορίζει το όργανο πατώντας βέβαια στα θεμέλια που έθεσε ο τεράστιος Tony Levin (KING CRIMSON, LIQUID TENSION EXPERIMENT, STICK MEN, LEVIN MINNEMMAN RUDESS). Οι γραμμές του, η αίσθηση μελωδίας που τον διακατέχει, σε ένα όργανο που ομολογουμένως δεν είναι εύκολο να γράψεις όμορφη μελωδία, και η progressive μουσικότητα του είναι εντυπωσιακά καθώς ελίσσεται σε μονοπάτια που συνήθως fusion μουσικοί διαβαίνουν.
Όσο για τον Minnemman τι να πει κανείς; Μιλάμε βασικά, τουλάχιστον στα όσα έχουμε ακούσει στα “The raven that refused to sing” και “Hand cannot erase” του STEVEN WILSON, για έναν νέο Mike Portnoy που σαν τον Rigoni επαναπροσδιορίζει το πως παίζονται και ηχούν τα τύμπανα κάνοντας το παίξιμο του αναπόσπαστο κομμάτι των όσων κάνουν τα δύο σπουδαία έργα του Wilson, διαχρονικά αριστουργήματα. Για να καταλάβετε για τι μουσικό μιλάμε, δείτε το βίντεο με την οντισιόν του και συγκεκριμένα πως παίζει το “The dance of eternity” των DREAM THEATER – είναι σαν να κάνει προπόνηση.
Τι γίνεται λοιπόν όταν συναντώνται αυτά τα δύο μεγάλα μυαλά; Ε, λοιπόν το “EvoRevolution” είναι όλα όσα θα περίμεναν ειδικά οι φανατικοί του είδους: μιλάμε πραγματικά για έναν prog λαβύρινθο στον οποίο λογικό είναι να χάνεσαι, να ξαναβρίσκεις το δρόμο σου και τούμπαλιν. Οι δύο μουσικοί καταφέρνουν και συννενοούνται όμορφα και αρμονικά μεταξύ τους, με το αποτέλεσμα να δικαιώνει την ιδιοφυία και των δύο, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πως σε ικανοποιεί πλήρως το αποτέλεσμα μιας και μιλάμε για ένα, όπως προανέφερα, δύσκολο στη χώνεψη έργο.
Θέλει σίγουρα υπομονή μιας και ένα τόσο επικό και μεγαλόπνοο κομμάτι απαιτεί πολλά και προσεχτικά ακούσματα. Θα έλεγα πως το κομμάτι απογειώνεται ουσιαστικά στο τρίτο μέρος του, “Illusion”, όπου νιώθεις πως ακούς τους Geddy Lee και Neil Peart των RUSH από την εποχή του “Hemispheres” να τζαμάρουν. Και η αλήθεια είναι πως στα σημεία αυτά μένεις λίγο με το στόμα στο πάτωμα και τις γροθιές στον αέρα – γιατί το ποιοτικό progressive για μένα πρέπει να σε ξεσηκώσει κιόλας και όχι μόνο να σου εξιτάρει το διανοητικό κομμάτι του εγκεφάλου.
Έτσι λοιπόν, για να πω την αμαρτία μου ως οπαδός του progressive, από ένα σημείο και πέρα, το αποτέλεσμα κάπως με κουράζει παρά την ιδιοφυία των δημιουργών του, γιατί ακόμα και η υψηλή διανόηση είναι too much που λέμε. Αυτό όμως εκπροσωπεί ο Rigoni και μαζί με το πασπαρτού Minnemman, το κάνουν πάρα, μα πάρα πολύ καλά.
Απλά διαβαίνετε προσεχτικά γιατί ο λαβύρινθος αυτός είναι όντως δύσκολος.
7/10
Φίλιππος Φίλης
