«Είναι τρελοί οι Ιρλανδοί»
Μιλώντας με τον κιθαρίστα των THERAPY?, Andy Cairns, καταλαβαίνεις γιατί ακούς rock, metal. Επειδή οι πραγματικοί μουσικοί, δεν καβαλάνε καλάμια, αλλά νοιάζονται για τον οπαδό τους ,στην πιο απομακρυσμένη τρύπα του κόσμου. Ο Andy Cairns εξηγεί γιατί η μουσική των THERAPY? λειτουργεί αγχολυτικά, και πώς ο σκληρός ήχος επηρέασε την ζωή του. Οι THERAPY?, θα εμφανιστούν το Σάββατο 16 Ιουλίου στο Chania Rock Festival, μαζί με τους ROTTING CHRIST, CUTTING CREW, PRAYING MANTIS και DIVINER.
Έχετε παίξει ζωντανά στην Ελλάδα αρκετές φορές, κύρια σε ανοικτούς χώρους. Κάποια ανάμνηση από αυτές τις συναυλίες; Θυμάστε την πρώτη που είχατε δώσει, αρχές της δεκαετίας του ‘90 στο Γκάζι, στην Τεχνόπολη; Πιστεύετε ότι ο ήχος σας αποδίδεται καλύτερα σε ανοιχτούς χώρους ή σε κλειστούς;
Έχουμε φανταστικές αναμνήσεις από τις εμφανίσεις μας στην Ελλάδα. Από τα δύο σόου στο Γκάζι, προτιμώ αυτό του ‘94. Τα άλλα δύο που αγαπώ είναι αυτά του Gagarin και του Rockwave festival, που ήταν πανέμορφα. Η υποδοχή μας το ‘94, στην πρώτη μας εμφάνιση θα μου μείνει αξέχαστη.
Είστε δραστήριοι για 26 χρόνια. Ξεκινήσατε σαν σχήμα του ανεξάρτητου χώρου, αλλά ο ήχος σας ήταν πάντα πιο βαρύς και με τον χρόνο γίνατε ακόμα σκληρότεροι. Πιστεύετε ότι το μεταλλικό κοινό είναι πιο φιλικό στον ήχο σας, απ’ ότι το κοινό του εναλλακτικού ήχου; Ειδικά στον ήχο των τελευταίων άλμπουμ;
Rock, Metal και Punk οπαδοί μπορεί να είναι πολύ πιο πιστοί σε σχήματα, απ’ ότι οι οπαδοί του ανεξάρτητου ήχου, που κυνηγάνε μόδες. Αυτό μπορεί να συμβεί παντού, αλλά από την εμπειρία μου στην Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο, είναι σύνηθες να αγαπάνε ένα σχήμα και μόλις αυτό γίνει δημοφιλές, να αρχίσουν να το μισούν.
Τα τελευταία άλμπουμ σας είναι συναισθηματικά φορτισμένα με τραγούδια για την απόρριψη, τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες και το στρες. Από τις πρώτες μέρες σας οι THERAPY είναι ένα σχήμα με ισχυρούς κοινωνικούς, προσωπικούς στίχους γύρω από την αυτοεκτίμηση, το άγχος, τον θυμό που μας γεμίζει ο μοντέρνος τρόπος ζωής. Είστε ακόμη θυμωμένοι με όσα συμβαίνουν γύρω μας (παράνομη μετανάστευση, αύξηση των φτωχών σε σχέση με τους πλούσιους, την οικονομική κρίση, την φτώχεια, την μείωση του βιοτικού επιπέδου, την ανεργία ειδικά στους νέους). Είναι η τρέχουσα κοινωνική κατάσταση στην Ευρώπη, τροφή για σκέψη για εσάς;
Πάντα είμαι πληγωμένος, θυμωμένος, αγχωμένος και αναστατωμένος. Κοίτα τον κόσμο γύρω μας, αυτό τον πανέμορφο πλανήτη που έχουμε με τους τόσους ανθρώπους που ζουν σε αυτόν. Αν μπορούσαμε μόνο να μοιραστούμε και να βοηθήσουμε τους άλλους ανθρώπους. Τα ανθρώπινα όντα είναι πανέμορφα, μα ένας μικρός αριθμός είναι απληστία και ένας ακόμα μικρός αριθμός είναι ψυχοπαθείς και φαίνεται ότι αυτοί οι άνθρωποι κυβερνούν τον κόσμο και τους υπόλοιπους από εμάς. Γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να αλληλοσκοτώνονται; Γιατί κυνηγάνε απίθανα ποσά χρημάτων; Τόσα πολλά που δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξοδέψουν, ούτε σε δέκα ζωές; Πόσο μάλλον σε μία, όταν άλλοι άνθρωποι πεινάνε και ζούνε στα σκατά;
Το ότι είστε τρίο σας περιορίζει επί σκηνής;
Σίγουρα, θέλει περισσότερη δουλειά, χωρίς την επιπλέον κιθάρα. Αυτές τις μέρες το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας μας το παίζουμε ως τρίο, αλλά όταν χρειάζεται σε μερικά τραγούδια που θέλουν αρμονίες στα φωνητικά και ρυθμική κιθάρα, μας βοηθά ο τεχνικός της κιθάρας μου, ο Steve. Είναι κάτι που σκεφτόμουν πρόσφατα καθώς άκουγα πολύ RUSH και ο ήχος και τα ακόρντα του Alex Lifeson ακούγονται τεράστια.
Οι THERAPY είναι γνωστοί για την γεμάτη ενέργεια παρουσία τους επί σκηνής,. Ποιο είναι το κίνητρο πίσω από την επιθετική σας σκηνική παρουσία;
Είμαστε τόσο χαρούμενοι πάνω στη σκηνή. Σοβαρά τώρα, αγαπάμε να παίζουμε επί σκηνής. Είναι τιμή μας να ταξιδεύουμε ανά τον κόσμο, παίζοντας μουσική. Πάντα λέμε σε κορεσμένους μουσικούς που διαμαρτύρονται για τις περιοδείες, ότι είναι καιρός να σταματήσουν. Αφήστε τον χώρο για άλλα σχήματα που είναι χαρούμενα με το να παίζουν στις διάφορες σκηνές του κόσμου.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια, και δεκατέσσερα άλμπουμ, πόσο εύκολο σας είναι να κανονίζετε το setlist; Υπάρχουν τραγούδια που θεωρείτε ότι θα παιχτούν δίχως άλλη σκέψη; Ποιο τραγούδι αγαπάς να παίζει επί σκηνής και γιατί;
Η επιλογή του setlist, είναι εφιάλτης. Αν πρόκειται να παίξουμε σ’ ένα φεστιβάλ, όπου μόνο μια χούφτα άνθρωποι θα μας ξέρουν από τα τραγούδια μας των 90’s, τότε παίζουμε ένα σετ με τις επιτυχίες και μερικά νέα, για να μας μάθουν. Αυτό τσαντίζει τους σκληροπυρηνικούς οπαδούς που θέλουν να παίζουμε «σπάνιο» υλικό. Αν παίξουμε σε club, τότε επιλέγουμε νέα τραγούδια και κάποιοι θα διαμαρτυρηθούν γιατί δεν παίξαμε τα κλασικά. Κάποια τραγούδια οφείλουν να είναι στο σετ, τα “Screamager”, “Nowhere” και “Potato Junkie” καθώς ο καθένας τα γνωρίζει.
Έχετε κάποια ιδέα για το χώρο που θα παίξετε στα Χανιά, ένα παλιό οχυρό, από τους μεσαιωνικούς χρόνους;
Αλήθεια; Ακούγεται φανταστικό. Είχα πάει στη Κρήτη πριν πέντε χρόνια για διακοπές και την λάτρεψα. Όλοι στο σχήμα και στους τεχνικούς, είμαστε ενθουσιασμένοι για αυτό το ταξίδι. Μεσαιωνικό οχυρό; Πόσο cool είναι αυτό;
Πιστεύεις ότι υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στο Ελληνικό και το Ιρλανδικό κοινό;
Πιστεύω ότι Ιρλανδοί και Έλληνες έχουν πολλά κοινά. Έχουν μεγάλο πάθος να δείξουν και δύναμη χαρακτήρα που τους βοηθά να επιβιώνουν στους δύσκολους καιρούς.
Το “Diane” ήταν μια παράξενη επιλογή για διασκευή στα 90’s, αλλά έγινε άμεσα επιτυχία και ακόμη είναι επίκαιρο με όλους αυτούς τους κατά συρροή δολοφόνους και την αυξημένη εγκληματικότητα ανάμεσα στους νέους. Πιστεύεις ότι με αυτό τον τραγούδι διαιωνίσατε το ένστικτο του δολοφόνου ή απλά είναι μια ακριβής περιγραφή των κοινωνιοπαθών (sociopaths) που γίνονται όλο και πιο γνωστοί στο κοινό, λόγω της κάλυψης των φόνων από τα ΜΜΕ;
Λοιπόν, το “Diane” ήταν ένα πολύ παράξενο τραγούδια για εμάς, για να το διασκευάσουμε. Η εκδοχή μας είναι εντελώς διαφορετική από την πρωτότυπη (HUSKER DU). Ελπίσαμε ότι αλλάζοντας το μουσικό σκηνικό, εμπλουτίζοντάς το, θα έδινε βάρος στη θεματολογία και οι στίχοι θα ξεχώριζαν, κάνοντας τον κόσμο, να αντιληφθεί ότι τα όμορφα έγχορδα που άκουγε, κουβαλούσαν ένα άσχημο συναίσθημα. Θεωρώ ότι οι διάφοροι ψυχωτικοί, πάντα θα επηρεάζονται από ταινίες, μουσική, παιχνίδια και κατά συρροή δολοφόνους. Ευτυχώς είναι μειοψηφία.
Αισθάνεσαι κάποιες φορές απογοητευμένος όταν ο κόσμος επικεντρώνεται π.χ. στο “Troublegum” και στο “Infernal love”, όταν έχετε κυκλοφορήσει τουλάχιστον δέκα ισάξια άλμπουμ; Θεωρείς αυτά τα άλμπουμ σαν το άλμπατρος στον λαιμό σας;
Όχι πραγματικά. Είμαι χαρούμενος, που έχουμε κάποια «κλασικά» άλμπουμ , που δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς. Αυτά τα άλμπουμ άγγιξαν τόσο κόσμο, τόσες καρδιές και είμαι ευγνώμων σε αυτούς τους ανθρώπους. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε να παίζουμε σήμερα.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε τρομερή οικονομική ύφεση, λόγω των μέτρων λιτότητας. Εγώ ο ίδιος στο ιντερνετικό ραδιόφωνο, στην εκπομπή μου, χρησιμοποίησα τραγούδια σαν τα “The ship is sinking” and “Hate, kill, destroy” για να ρίξω καύσιμο στη φωτιά του ακροατή. Πιστεύεις ότι τα τελευταία τραγούδια των THERAPY έχουν μηνύματα για τους νέους Έλληνες, με τα οποία μπορούν να ταυτιστούν, αναφορικά με την έλλειψη μέλλοντος και το βάρος της ανεργίας στις ζωές τους;
Σε ευχαριστώ που έπαιξες αυτά τα τραγούδια στην εκπομπή σου (σ.σ. δεν νομίζω να είχε την ίδια άποψη ο υπεύθυνος προγράμματος, χαχαχα). Με χαροποιεί να ξέρω, ότι έπαιξες τη μουσική μας, για να εκφράσεις συναισθήματα στον αέρα. Πιστεύω ότι κάποια από τα τραγούδια του “Disquiet” πραγματικά θα χτυπήσουν καμπανάκι στους νέους ανθρώπους που βρίσκονται υπό την επήρεια του στρες, το “Still Hurts” είναι για τον θυμό και την έλλειψη αλλαγής και το “Tides” για το πώς είναι να αισθάνεσαι εγκαταλελειμμένος από τον υπόλοιπο κόσμο.
Ξέρεις τα άλλα ονόματα του φεστιβάλ; Πόσο άνετος είσαι /είστε σε ένα φεστιβάλ μαζί με τους TYKETTO (που αγαπώ); Πιστεύεις ότι η ποικιλία στα ονόματα, δίνει μεγαλύτερη αξία στα χρήματα που πληρώνει το κοινό;
Μου αρέσουν οι KREATOR. Το “Pleasure to Kill” ήταν μεγάλο άλμπουμ για μένα, τον Michael και τον Fyfe στις πρώτες μέρες των THERAPY?, όπως και οι PRAYING MANTIS (το “Time tell no lies” ήταν δημοφιλές ανάμεσα στους μεταλλάδες στο σχολείο). Ο μπασίστας μας λατρεύει τους ROTTING CHRIST κι ένας από τους τεχνικούς μας τους TYKETTO, οπότε υπάρχει κάτι για τον καθένα, να περιμένει να ακούσει και να δει. Νομίζω ότι αυτή η ωραία μίξη, δίνει αέρα στο φεστιβάλ.
Οι THERAPY δεν ήταν ποτέ ένα rock, pop ή metal σχήμα, αλλά κατά τη γνώμη μου ένα σχήμα που είχε περισσότερα κοινά με τους HELMET και METALLICA παρά τους THE SMITHS και SUEDE. Πού πραγματικά βρίσκεται η καρδιά σου, στο rock ή στο pop/new wave άκρο της μουσικής;
Από τα τρία μέλη του σχήματος, εγώ ακούω περισσότερο punk και new wave. Μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη, σε μια μικρή χώρα, άκουγα τα πάντα , όλα τα είδη της μουσικής και απέκτησα ευρύ γούστο. Αλλά δεν εμφανίζονται στοιχεία από όλα τα αγαπημένα μου είδη μουσικής στους THERAPY?, παρόλα αυτά.
Μεγαλώνοντας γίνεστε πιο επιθετικοί αλλά και πιο οξείς ενώ κρατάτε ζωντανό το επαναστατικό σας πνεύμα. Έχει κάτι να κάνει αυτή η στάση με τα ιρλανδικά γονίδια σας, τις μουσικές και πολιτικές καταβολές σας ή είναι απλά μια έκφραση τριών ανεξάρτητων ανθρώπων που αρνούνται την νέα τάξη πραγμάτων;
Νομίζω ότι το Ιρλανδέζικο υπόβαθρο μας, μας έκανε να παλεύουμε περισσότερο για να αποκτήσουμε πράγματα, έτσι αναπτύξαμε την αίσθηση ότι η σκληρή δουλειά και η τιμιότητα είναι πιο σημαντικές από το να πιστεύεις πως δικαιούσαι πράγματα, επειδή είχες κάποιους πετυχημένους δίσκους μερικά χρόνια πριν. Κάθε τι στη ζωή, φαίνεται πιο αξιόλογο όταν έχεις δουλέψει για αυτό.
Κατά την ταπεινή μου άποψη οι THERAPY? είναι αδελφές ψυχές των NEW MODEL ARMY. Και τα δύο σχήματα έχουν ηλεκτρικό ήχο, οι THERAPY? με πιο μεταλλική αιχμή, οι ΝΜΑ πιο punk. Και οι δύο έχετε στίχους σχετικούς με την απόγνωση και το άγχος σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο, αναφορικά με τη ζωή στις Δυτικές κοινωνίες. Πώς βλέπεις αυτό το σχόλιο;
Σε ευχαριστώ για αυτό το σχόλιο, το εκλαμβάνω ως μεγάλη φιλοφρόνηση. Είμαστε τυχεροί να έχουμε παίξει αρκετές φορές με τους ΝΜΑ όλα αυτά τα χρόνια και είναι φανταστικό σχήμα, όμορφοι άνθρωποι, παθιασμένοι μουσικοί. Επίσης είναι ένα από τα σχήματα που γίνονται καλύτερα με τα χρόνια, κάτι που δεν μπορείς να πεις για πολλούς μουσικούς.
Μερικά τελευταία λόγια για την συνέντευξη. Κάτι που θα ήθελες να προσθέσεις, το αφήνω σε εσένα.
Ευχαριστώ όλους τους Έλληνες φίλους μας, για τη συνεχιζόμενη υποστήριξη τους, όλα αυτά τα χρόνια. Πάντα περνάμε υπέροχα στην χώρα σας και περιμένουμε πως και πως την εμφάνιση μας εκεί. Υπάρχουμε ακόμα όλα αυτά τα χρόνια, εξαιτίας των οπαδών μας. Χωρίς εσάς είμαστε ένα τίποτε. Ευχές, Therapy?
Σε ευχαριστώ για την μουσική σου. Πραγματικά με βοηθήσατε σε κάποιες δύσκολες στιγμές με τα τραγούδια σας.
Σε ευχαριστούμε για τη συνέντευξη και για το ότι μας έπαιξες στο ραδιόφωνο. Είμαι χαρούμενος που τα τραγούδια μας σε βοήθησαν να ξεπεράσεις δύσκολες καταστάσεις. Γι’ αυτόν το λόγο κάνουμε ό,τι κάνουμε. Τα λέμε στην Κρήτη.
Στέλιος Μπασμπαγιάννης
www.therapyquestionmark.co.uk
Line-up:
Andy Cairns – κιθάρα, φωνητικά
Michael McKeegan – μπάσο
Neil Cooper – ντραμς
Δισκογραφία:
Babyteeth (1991)
Pleasure Death (1992)
Nurse (1992)
Troublegum (1994)
Infernal Love (1995)
Semi-Detached (1998)
Suicide Pact – You First (1999)
Shameless (2001)
High Anxiety (2003)
Never Apologise Never Explain (2004)
One Cure Fits All (2006)
Crooked Timber (2009)
A Brief Crack of Light (2012)
Disquiet (2015)
