THE ARISTOCRATS @Ωδείο Φακανά – Athina Live Club, 29/01/2016

0
59




Την περασμένη φορά που το τρίο των  Govan, Beller, Minnemamn  είχε περάσει από την Αθήνα, είχα φροντίσει, να το χάσω. Η ακρόαση των άλμπουμ τους, ειδικά των ζωντανών ηχογραφήσεων, με έκανε να εκτιμήσω ακόμη παραπάνω το μέγεθος της βλακείας μου. Έτσι την περασμένη Παρασκευή, αποφάσισα παρέα με τον έτερο συνοδοιπόρο στα κιθαριστικά Γιώργο Φερτάκη, να παρακολουθήσω κάτι που συγκρίνω εκ των υστέρων μόνο με την εμφάνιση του Steve Vai στο Ρουφ (την πρώτη φορά που μας επισκέφθηκε).

Για όσους δεν έχουν πάει η αίθουσα συναυλιών του Ωδείου Αθηνά, είναι ένας χώρος σαν μικρή μουσική σκηνή, με τραπεζάκια, σχετικά στριμωγμένα, λογικό άλλωστε για να μπορεί να χωρέσει πολύς κόσμος, που έχει το πλεονέκτημα, ότι κάθεται και ευτυχώς δεν έχει την κακή συνήθεια, αλλά τους καλούς τρόπους (σπάνιο πράγμα για Έλληνα) να καπνίζει και να μας ντουμανιάζει σε κλειστό χώρο (συν τον εξαερισμό, η ατμόσφαιρα ήταν ανθρώπινη). Σε ένα περιβάλλον ιδιαίτερα πολιτισμένο για τον μέσο Έλληνα φίλο (οπαδό) της σκληρής μουσικής, βρεθήκαμε σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή, που ήταν τοποθετημένα τα όργανα του τρίο.

Όταν εμφανίστηκε ο Govan και αφού έβγαλε το μπουφάν του και το κρέμασε στην βάση της κιθάρας, άρχισε να παίζει χαλαρά ακόρντα, ενώ μαζί εμφανίστηκαν και πήραν θέσεις ο Minemmann και ο Beller με το πεντάχορδο μπάσο του. Μια μικρή εισαγωγή, «είμαστε οι THE ARISTOCRATS» και το μακελειό ξεκινά, με συνθέσεις από το καινούργιο άλμπουμ, που καθεμία προλογίζει ο συνθέτης της, λέγοντας μας μια μικρή ιστορία, να έχουν την τιμητική τους. Χιούμορ, γέλια, ερωταποκρίσεις με το κοινό και πάνω από όλα ένας Minemmann που κάνει τα πάντα, κρύβεται πίσω από το σκαμπό του και μετά πηδά πάνω στα ντραμς, μας μιλά για το “Desert Tornado”, πετώντας όσα Ελληνικά ξέρει και είναι αρκετά, αναφερόμενος σ’ ένα διάλογο που είχε εκείνη τη στιγμή που ο ανεμοστρόβιλος είχε εμφανιστεί στην Καλιφόρνια, καθώς μιλούσε με τον Beller στο κινητό, οδηγώντας στον αυτοκινητόδρομο για να ξεφύγει, ενώ όλοι έψαχναν καταφύγιο και τον κοίταζαν σαν τρελό.

Σε άλλο τραγούδι στο“Pigs day off”, ανεβαίνει επί σκηνής το γουρουνάκι του Govan (μάλλον φεύγει από τη θέση του, πάνω στον ενισχυτή του)και αρχίζει να παίζει μαζί με τα γουρουνάκια και το κοτόπουλο (πλαστικά όλα) των Minemmann και Beller, αλλά το πιο τραβηγμένο, όταν σε αναλογία των Gillan-Blackmore, οι Minemmann και Govan «παίζουν» με τα γουρουνάκια τους. Ανταλλάσσουν νότες και ακόρντα που πραγματικά παράγουν οι σφυρίχτρες τους  και αντίστοιχα απαντά οι Govan και ο Beller στον  «γουρουνοπαίκτη» Minemmann. Στιγμές Zappικές, στιγμές μαγικές.

Το τρίο δεν μπορεί να ξεκινήσει σε κάποια συνθέσεις, από τα γέλια και τα πειράγματα του Minemann στους άλλους δύο. Ο εκπρόσωπος του σχήματος ο Beller μιλάει περισσότερο, ο Govan με τη Βρετανική προφορά λιγότερο, στις κουβέντες ανακατεύονται οι αδελφοί Κοέν, το μικρό ποσοστό γυναικών που τους παρακολουθούν. Όπως είπε ο Beller, «στις συναυλίες μας έχουμε 96% άνδρες (ιδρωμένους προσθέτει με νόημα ο Minemmann) και 4 (τέσσερις) αριθμητικά, όχι σε ποσοστό, γυναίκες». Είναι ένα παραλήρημα χιούμορ και τεχνικής, από την έναρξη σε country rock, σε κατάληξη σε progressive, με thrash περάσματα, όλα αυτά στο ίδιο τετράλεπτο κομμάτι, με τους μουσικούς, να παίζουν δίχως δυσκολία, τα πάντα, διασκεδάζοντας και δεμένοι όσο δεν μπορεί να φανταστεί, κανείς, δίνοντας την εντύπωση ότι παίζουν δωδεκάμετρα rock n’ roll.

Σε κάποια στιγμή υπάρχει ένα ελάχιστο πέρασμα με πλήκτρα στο τέλος του “Pressure relief” το οποίο ο Minemmann ανακοινώνει ότι θα παίξει με τη βοήθεια του iPhone του. Πραγματικά, χωρίς να πολυκαταλάβουμε, αφήνει την μπαγκέτα και παίζει το ελάχιστο μέτρο των πλήκτρων και συνεχίζει. «Ενθουσιασμένοι» που το πέτυχαν, αποφασίζουν (ο Minemmann βασικά) μιας και το κομμάτι τελείωσε, να ξαναπαίξουν το μέτρο, για να καταλάβουμε όλοι τί πέτυχαν, μέσα σε τρελά γέλια. Μερικά μέτρα μουσικής, που για άλλους αποτελούν όνειρο ζωής να συνδέσουν και να εκτελέσουν.

Για εμένα ξεχώρισαν τα “Tres caballeros”, “Smugglers corridor”, “Desert tornado”, “Culture clash”,  αλλά ακούστηκαν και τα “Stupid 7”, “Jack’s back”, “Pigs day off”, “Texas crazy pants”, “The Kentucky meat shower”. Μικρό διάλειμμα, ενός τετάρτου περίπου και συνεχείς με συνθέσεις κύρια από το νέο άλμπουμ αλλά και το “Culture clash”. Θα ήθελα να πω και να γράψω πολλά, αλλά δεν γίνεται τίποτα από αυτά. θα σας πω ότι εκτός του Vai εδώ και του Allan Holdsworth που είχα δει σε ακόμα πιο μικρό κλαμπ στη Νέα Υόρκη, δεν έχω περάσει τόσο καλά σε fusion συναυλία και πιστέψτε με έχω δει αρκετές. Instrumental ίσως, αλλά με το κοινό να συμμετέχει, ενεργά, όταν του ζητήθηκε να τραγουδήσει τις «φωνητικές» μελωδίες, οι κυρίες χωριστά (με πειράγματα που θύμισαν συναυλία Πανούση) στο “Smugglers corridor”. Η συναυλία τελείωσε με τους πάντες να φεύγουμε κοντά στις 12.00, πραγματικά θέλοντας κι άλλο. Ουσιαστικά ζητήθηκε και παίχτηκε encore, χωρίς πολύ παρακάλι, αφού οι ίδιοι δεν έλεγαν να φύγουν από τη σκηνή, γιατί διασκεδάζουν, δείχνοντας μας έμπρακτα ότι η μουσική δεν έχει όρια.

Ξεχωριστό σημείο όταν ο Minemmann κάνει σόλο ενώ στα πιατίνια του έχουν τοποθετήσει τα πλαστικά τους γουρουνάκια και το πλαστικό πτηνό, αυτός κοπανάει τα ντραμς, χωρίς να μετακινηθούν τα πλαστικά ζωάκια. Στο δε σόλο του, απλά μας έκανε την ζωή πιο όμορφη. Για τον Beller δεν έχω να πω τίποτα. Με την άψογη τεχνική του, τα τρομερά γεμίσματα του στον ήχο αλλά και το τρελό πείραγμα στον Minemmann, μέχρι και με ταμπούρο τον συναγωνίστηκε, σε κάποια στιγμή (χωρίς να αφήσει το μπάσο του). Πραγματική μουσική χημεία, που απογειώνει τον κάθε τυχερό που θα τους δει. Μια εμπειρία μουσική πέραν από τα όρια του στενού όρου του σκληρού ροκ και προς την καθαυτή υπέρβαση μέσα από μίξη των «ειδών» μουσικής, που αυτοί αποφασίζουν.

Υ.Γ.: (Είναι δεδομένο ότι ο Minemmann δεν μπορούσε να παίξει στους DREAM THEATER είναι πολύ χαβαλές , για να δέσει με το «σκυθρωπό» κλίμα του σχήματος).

Στέλιος Μπασμπαγιάννης

 

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here