Σάββατο 16/7/2016
Για άλλο ένα καλοκαίρι, το συναυλιακό γεγονός είναι στην Κρήτη. Το δέκατο Chania Rock Festival διεξήχθη στον προμαχώνα San Salvatore, με το επίκεντρο των εκδηλώσεων να αποτελείται από δύο ημέρες εξαιρετικής μουσικής, στον πανέμορφο αυτό χώρο, δίπλα από τη θάλασσα. Δυστυχώς οι δυνατοί άνεμοι που έπνεαν εκείνες τις ημέρες προξένησαν σοβαρά προβλήματα στη διοργάνωση (που δεν μετακύλησαν όμως στο κοινό), μας κούρασαν, μας σκόνισαν, αλλά σίγουρα δεν μας πτόησαν από το να ευχαριστηθούμε τους καλλιτέχνες που βρέθηκαν στην σκηνή.
Το Rock Hard υποστήριζε την διοργάνωση που για άλλη μια φορά ήταν αξιοζήλευτη, ομαλή και πιο φιλική και φιλόξενη από οπουδήποτε αλλού. Γι’ αυτό και αξίζει την υποστήριξη όλων εκ των προτέρων, χωρίς καν να μνημονεύσουμε το καλλιτεχνικό κομμάτι.
Βρεθήκαμε από νωρίς στον χώρο του φεστιβάλ, ώστε να προλάβουμε το άνοιγμα με τους DIVINER, που πήραν την σκυτάλη από τους DEMENTIA, νικητές του διαγωνισμού της διοργάνωσης, που έγινε την προηγούμενη μέρα, με τοπικά συγκροτήματα (και τα Υπόγεια Ρεύματα ως headliners) και δωρεάν είσοδο. Οι DIVINER έχουν κυκλοφορήσει το εξαιρετικό ντεμπούτο τους και κλήθηκαν να μας αποδείξουν ότι και ζωντανά, έχουν την δύναμη να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Άλλωστε, όλα τα μέλη, έχουν έντονη εμπειρία και νιώθουν άνετα στο σανίδι. Με χαμόγελα και σύγχρονο heavy, είχαν κόσμο που φορούσε το μπλουζάκι τους, περισσότερο από πολλούς άλλους που έπαιξαν αυτό το διήμερο. Αυτό από μόνο του, λέει πολλά. Εκτελεστικά, αν και ταλαιπωρήθηκαν από τον αέρα, είχαν καλό ήχο και μας χάρισαν ένα σετ γεμάτο με κομμάτια από το “Fallen empires” το οποίο έχει αποσπάσει μόνο θετικά σχόλια. Μας άρεσαν τα “Evilizer”, “Kingdom come”, “Fallen empires” και “The shadow and the dark”. Η πεντάδα από την Αθήνα τα έδωσε όλα κι εύκολα κέρδισε τον κόσμο.
Από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις ήταν οι PRAYING MANTIS. Μπορεί να είναι μπάντα με μεγάλη ιστορία, πολύ καλά άλμπουμ και πάμπολες συναυλίες, όμως με τόσες αλλαγές στα μέλη, δεν είχαν ποτέ την απαραίτητη σταθερότητα ώστε να αναδειχτούν. Για τον ίδιο λόγο, χαρακτηρίζουμε την αψεγάδιαστη εμφάνισή τους ως έκπληξη, με τον τραγουδιστή τους, John Cuijpers, να πιάνει εξαιρετική απόδοση και την φωνή του να ηχεί κρυστάλλινη. Η μπάντα των αδερφών Troy, είναι σε ιδανική κατάσταση, γι’ αυτό και σύντομα θα επανέλθουν δισκογραφικά. Άνοιξαν με το “Fight for your honour” από το πρόσφατο “Legacy” για να συνεχίσουν με “Panic in the streets”, “Highway”, “Dream on” σε άψογες εκτελέσεις. Σίγουρα το αποκορύφωμα ήταν τα κλασικά “Children of the earth” και “Captured city” που μας άφησαν να ζητάμε κι άλλο, από τους Βρετανούς παλιόφιλους.
Άγνωστοι για τους περισσότερους, οι CUTTING CREW είναι αλήθεια πως ήταν η πιο soft παρουσία του φεστιβάλ. Πολλοί τους σνόμπαραν και είναι αλήθεια πως τα πάλαι ποτέ αγαπημένα παιδιά του ραδιοφώνου (έστω για 2 τραγούδια) θα μπορούσαν να είχαν καλύτερη απόδοση. Οι δυο μεγάλες τους επιτυχίες “I’ve been in love before” και ιδιαίτερα το “(I just) Died in your arms” ήταν σαν ένα όμορφο διάλειμμα, αλλά παρότι διασκεύασαν, Stevie Wonder, REM και ROLLING STONES, δεν μας ενθουσίασαν. Πάντως το προσπάθησαν. Σίγουρα οι πολύπειροι ROTTING CHRIST δεν έχουν ξαναπαίξει μετά από μια τέτοια μπάντα (καλοπροαίρετο χιούμορ!).
Οι Έλληνες extreme metallers ήρθαν να ισοπεδώσουν τα Χανιά και παρά την σκόνη και τον αέρα, το κατάφεραν. Η σκηνική τους παρουσία ήταν εκφραστική, ο ήχος τους ιδανικός και το setlist τους αρκετά αντιπροσωπευτικό της πολύχρονης παρουσίας τους. Ακούσαμε στην αρχή τα πιο φρέσκα “Ze nigmar”, “Athanati este”, “Elthe Kyrie” και “Kata ton Demona eautou” με τον κοινό να είναι άκρως εκδηλωτικό και τα πρώτα mosh pits τις βραδιάς. Για τους πολλούς παλιούς φίλους της μπάντας, υπήρχε έντονη δόση παρελθόντος με τα “The sign of Evil existence”, “The forest of N’Gai” και ιδιαίτερα με το “Societas Satanas” των THOU ART LORD. Έκλεισαν όμως με επιστροφή στην νεώτερη δισκογραφική τους περίοδο, πιο κοντά στα ακούσματα του μεγαλύτερου μέρους του κοινού. Οι ROTTING CHRIST επιβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία, πως είναι κορυφαίοι, απαιτούν σεβασμό και κάθονται στο θρόνο ως η καλύτερη και σημαντικότερη εγχώρια μπάντα.
Η ποικιλία της βραδιάς, ολοκληρώθηκε με την άφιξη των THERAPY?. Μπορεί η λάμψη τους να έχει χαθεί και η εμπορικότητά τους να έχει εξαφανιστεί εδώ και χρόνια, αλλά αυτό δε σημαίνει πως η ιστορία τους και οι συνθέσεις τους δεν αποτελούν πόλο έλξης. Η τριάδα από την Βόρειο Ιρλανδία, προσγειώθηκε στα Χανιά για μια εμφάνιση γεμάτη ενέργεια. Ένα power trio που έβγαζε σπίθες και ιδιαίτερα η κιθάρα, με όγκο και παραμόρφωση, λες και αντιπαλευόταν τον δυνατό αέρα, για το ποιός θα μας χτυπήσει πιο βαριά. Δεν θέλω να μειώσω την προσπάθειά τους, αφού ήταν εμφανές πως άρεσαν στο κοινό, αλλά έμεινα απογοητευμένος με την φωνή του Andy Cairns. Πάντως τίμησαν την ιστορία τους, παίζοντας από το “Screamager” μέχρι το πρόσφατο “Disquiet”. Με την μεγαλύτερη δισκογραφική κι εμπορική τους στιγμή, να παραμένει το “Troublegum” του 1994, ήταν επόμενο πως εκεί θα βασιζόταν κι εκείνη τη βραδιά. Με τα αγαπημένα “Trigger inside”, “Die laughing” και “Nowhere” να με ενδιαφέρουν περισσότερο, αλλά και το “Unbeliever” που έκλεισε την βραδιά. Έξοχη και η αναφορά τους στο Brexit με το “This ship is sinking”. Είχα να τους πετύχω από το 1998, οπότε μπορώ να πω ότι τους ευχαριστήθηκα μουσικά (όχι…φωνητικά) και όλοι φύγαμε με χαμόγελο από την πρώτη μέρα.
Η παρέα και η καλή διάθεση συνεχίστηκε μέχρι πρωίας, στο κοντινό λιμανάκι, όπου κοινό, διοργανωτές και καλλιτέχνες έγιναν ένα, με χαμόγελα, άφθονο αλκοόλ και καλή μουσική. Πού αλλού θα το ευχαριστηθείτε αυτό;
Γιώργος “Kay” Κουκουλάκης
Κυριακή 17 Ιουλίου
Έπειτα από μια όμορφη πρώτη μέρα για το Chania Rock Festival, περίμενα πως και πως τη δεύτερη, τόσο για το line-up συνολικά, που περιλάμβανε πολύ καλές μπάντες, όσο και ξεχωριστά για τους headliners KREATOR που ήταν και το μεγαλύτερο όνομα στο billing του φεστιβάλ.
Μετά την προβλεπόμενη και απαραίτητη γυμναστική της κάτω μας γνάθου με ντόπια παϊδάκια και λοιπά κρητικά εδέσματα, φτάσαμε στον συναυλιακό χώρο, λίγο αφότου είχαν ανέβει οι EXARSIS στη σκηνή. Ο αέρας ήταν και τη δεύτερη μέρα πολύ δυνατός, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να σταματήσει την καλοκουρδισμένη μηχανή των συμπατριωτών μας που είχαν αναλάβει να ανοίξουν τη μέρα του φεστιβάλ. Πάθος, δύναμη, πολύ ενέργεια και παραδοσιακό αμερικάνικο thrash είχε το μενού, με τον ήχο να μην είναι τέλειος λόγω του αέρα, αλλά να κινείται σε αξιοπρεπή επίπεδα. Παρά το μικρό τους σετ, η μπάντα απέδωσε πολύ καλά και ζέστανε όσους είχαν ήδη φτάσει στον Προμαχώνα του San Salvatore.
Επόμενοι στη σειρά εμφάνισης στο σανίδι του Chania Rock Festival ήταν οι glam rockers CRAZY LIXX, στην πρώτη τους εμφάνιση επί ελληνικού εδάφους. Το show τους το περίμενα με ενδιαφέρον μιας και δυνατό και υπέρ το δέον συναυλιακό υλικό έχουν, αλλά και οι φήμες που είχαν φτάσει στα αυτιά μου έκαναν λόγο για μπάντα που τα δίνει όλα στις εμφανίσεις της. Φήμες, οι οποίες επιβεβαιώθηκαν, μιας και οι Σουηδοί ξεκίνησαν το set τους ορεξάτοι και με καλό ήχο, φιλοδωρώντας μας με κομματάρες όπως τα “Hell Raising Women”, “Sound Of The Loud Minority”, αλλά και το fan-favorite “Heroes Are Forever”. Δεμένοι και με αέρα μεγάλης μπάντας, η πεντάδα από το Malmö έδινε τον παλμό και ο κόσμος ακολουθούσε. Τα “Whiskey Tango Foxtrot” και “Girls of the 80’s” ακολούθησαν και ενώ ο χρόνος που είχαν στη διάθεσή τους τελείωνε, ο τραγουδιστής της μπάντας, Danny Rexon, προλόγισε το τελευταίο τους κομμάτι, δείχνοντάς μας το πίσω τύπωμα του T-shirt του, όπου ήταν γραμμένος ο τίτλος του “21 Til I Die”. Οι Σουηδοί “το ’χουν” πάνω στο σανίδι και το απέδειξαν…
Μετά από πολλά χρόνια, οι MYSTIC PROPHECY του “δικού” μας Δημήτρη Λιαπάκη αλλά και του Λάκη Ραγκαζά, θα εμφανίζονταν ξανά ζωντανά στη χώρα μας. Αν κι έχουν έναν καταπληκτικό καινούργιο δίσκο στα μπαγκάζια τους, ξεκίνησαν την εμφάνισή τους με τα “Kill the Beast” και “Killhammer”, από τον προκάτοχο του πρόσφατου “War Brigade”. Η μπάντα είχε όρεξη και ενθουσιασμό στην απόδοσή της, αλλά δυστυχώς δεν είχε σύμμαχο τον ήχο, ο οποίος ήταν αρκετά μπουκωμένος καθ’ όλη τη διάρκεια του set τους. Βέβαια, αυτό δε στάθηκε ικανό να πτοήσει τη μπάντα, η οποία έδειχνε από τις αντιδράσεις και την απόδοσή της, αποφασισμένη να τα δώσει όλα. Όλο το group έδειχνε να το απολαμβάνει, αλλά ο Λιαπάκης ήταν όλα τα λεφτά. Πέρα από ικανότατος frontman που είναι ερμηνευτικά, ξέρει καλά το παιχνίδι με το κοινό, το οποίο και ξεσήκωνε στο τέλος κάθε κομματιού. “The Crucifix”, “Savage Souls” και “We Kill! You Die!” για συνέχεια, μέχρι να φτάσουμε στη συναυλιακή κομματάρα “Metal Brigade” από τον τελευταίο δίσκο, όπου ο Λιαπάκης έβαλε το κοινό να τραγουδήσει μαζί του το ρεφραίν. Τα “Evil Empires” και “Ravenlord” έπονται και το set των MYSTIC PROPHECY κλείνει με τη διασκευή στο “Paranoid” των BLACK SABBATH. Ο κόσμος χειροκρότησε ζεστά το συγκρότημα και αφού ο Λιαπάκης μας έβαλε να ξανατραγουδήσουμε το ρεφραίν του “Metal Brigade”, μας αποχαιρέτησαν. Πολύ καλή εμφάνιση και κρίμα που ο ήχος μας στέρησε να τους απολαύσουμε όπως θα έπρεπε…
Εκτός από τους MYSTIC PROPHECY, οι TYKETTO που ακολούθησαν ήταν και αυτή μια μπάντα που είχε πολλά χρόνια να εμφανιστεί στη χώρα μας. Έτσι λοιπόν, δώδεκα χρόνια μετά από την εμφάνισή τους στη Θεσσαλονίκη, οι Αμερικάνοι hard rockers ήρθαν στα Χανιά για μια πολλά υποσχόμενη συναυλία, μιας όπως είχε γίνει γνωστό, θα έπαιζαν ζωντανά ολόκληρο το ντεμπούτο τους “Don’t Come Easy”, το οποίο σβήνει φέτος 25 κεράκια. Εν μέσω χειροκροτημάτων ανέβηκαν στο σανίδι και ξεκίνησαν το show τους με το “Sail Away”. Περισσή όρεξη και πολλά χαμόγελα ήταν τα πράγματα που αμέσως εισπράξαμε από την μπάντα τα πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους. Πριν το δεύτερο κομμάτι ο Danny Vaughn αφού επιβεβαίωσε πως θα παίξουν ολόκληρο το “Don’t Come Easy”, διευκρίνισε χιουμοριστικά πως θα έπαιζαν τα τραγούδια του δίσκου με την ανάποδη σειρά του, μιας και αν τον έπαιζαν κανονικά ο κόσμος θα την “έκανε” από τον Προμαχώνα, μιας και τα καλύτερα κομμάτια βρίσκονται στην αρχή του δίσκου. Η φυσαρμόνικα έδωσε το σύνθημα για το “Strip Me Down” και ήταν ήδη εμφανές πως οι Αμερικάνοι βρίσκονταν σε μεγάλη φόρμα. Ο Vaughn δείχνει σαν 40άρης, άσχετα αν έχει άλλα… δεκαπέντε χρονάκια στην πλάτη του όπως ο ίδιος ομολόγησε αργότερα. Αειθαλής, γεμάτος ενέργεια και με μια φωνάρα που έχει μείνει ανέγγιχτη από το χρόνο, έκανε μεγάλη εμφάνιση. Παρά τον δυνατό αέρα που δεν έλεγε να πέσει, ο ήχος ευτυχώς κινήθηκε σε υψηλά επίπεδα και μας βοήθησε να απολαύσουμε το show. Ενδιάμεσα στα κομμάτια ο Vaughn μας είπε πως η μπάντα έχει σχεδόν έτοιμο το νέο της δίσκο που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, μας ευχαρίστησε εκφράζοντάς μας πως χωρίς τον κόσμο που τους υποστηρίζει δε θα ήταν τίποτα και τέλος μας είπε πως την επόμενη μέρα είχε τα 55α γενέθλιά του και γι’ αυτό το λόγο αφιέρωσε στον εαυτό του το τελευταίο κομμάτι του set το “Forever Young”. Μία ώρα πέρασε νεράκι και οι TYKETTO έκαναν μία καταπληκτική εμφάνιση. Μακάρι να ξαναέρθουν, προωθώντας τον επόμενο δίσκος τους. Καταπληκτικοί!!!
Η ώρα των headliners είχε έρθει και όλος ο κόσμος ανυπομονούσε για την εμφάνιση των Γερμανών thrashers KREATOR. Θετικότατο ήταν το γεγονός πως αν και σε φεστιβάλ, είχαν στη διάθεσή τους τον ίδιο χρόνο που θα είχαν και σε μια full-set εμφάνιση, πράγμα που έδινε τη δυνατότητα σε αυτούς να παίξουν το μέγιστο δυνατό αριθμό κομματιών και σε εμάς να τους απολαύσουμε περισσότερο. Μετά από τις απαραίτητες ετοιμασίες, οι Γερμανοί πάτησαν το σανίδι εν μέσω επευφημιών και το “Enemy of God” έδωσε το παρασύνθημα για να ξεκινήσει το μακελειό. Και η λέξη μακελειό δεν είναι καθόλου υπερβολική, μιας και από εκείνη τη στιγμή, ο κόσμος στο κέντρο μπροστά από τη σκηνή έστησε ένα moshpit που σταμάτησε μόνο στο τέλος του show, με τις μόνες παύσεις να γίνονται ενδιάμεσα των κομματιών.
Ο Mille και η παρέα του πραγματικά έπαιρναν κεφάλια. Εκτελεστικά, είναι περιττό να σχολιάσω το οτιδήποτε, μιας και λειτουργούσαν όλοι τους σαν γρανάζια καλοκουρδισμένου ρολογιού. Ο Mille γούσταρε να μας κάνει “άνω-κάτω” και μας προέτρεπε συνεχώς να μπαίνουμε στο pit και να το μεγαλώνουμε, ο Sirniö ήταν διαρκώς χαμογελαστός, ο πάντα “ήρεμος” Giesler προς έκπληξη μου, ήταν εκφραστικότατος, πότε παρακινώντας κι αυτός το κοινό να φωνάζει και πότε δείχνοντας τον ενθουσιασμό του, χτυπώντας με τη γροθιά τους τις χορδές του μπάσου του. Τον δε Ventor τον χάζευα συνεχώς. Σωστός μετρονόμος, δεν έχανε χτύπημα, αποδεικνύοντας πόσο μεγάλος drummer είναι. Συνέχεια με τα “Terrible Certainty” και “Phobia” πριν τη βουτιά στο μακρινό παρελθόν της μπάντας με τα “Awakening of the Gods” και “Endless Pain” να ξεσηκώνουν περισσότερο τον κόσμο. Στο “Warcurse” o Mille “πήρε το όπλο” του, μιας και κατά τη διάρκεια του κομματιού ένας τεχνικός του έδωσε ένα πιστόλι υγρού CO2 και αυτός μας “πυροβόλησε” με καπνό. Είναι εντυπωσιακό το πόσο προσεγμένο είναι το stage show των KREATOR, με το κομφετί, τους καπνούς και τις φωτιές, που αναμφίβολα ανεβάζουν σε άλλο επίπεδο το show του group. Σειρά είχε το τελευταίο album των Γερμανών με τα “Phantom Antichrist” και “From Flood Into Fire” να μην μας αφήνουν να “κρυώσουμε”.
Μικρό διάλλειμα για να μας μιλήσει ο αρχηγός και παίρνουμε μερικές ανάσες. Αφού μας αποκάλυψε πως βρίσκονται στο studio και ηχογραφούν τον επόμενο δίσκο τους που θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Γενάρη, μας είπε πως ήρθαν πρώτη φορά στην Ελλάδα τη χρονιά που ηχογράφησαν ένα σημαντικό album για το group, κλείνοντάς μας το μάτι για το “Extreme Aggression”, όπου και επικράτησε ο κακός χαμός. Το ίδιο “βιολί” συνεχίστηκε και στα “Suicide Terrorist”, “Hordes of Chaos” και “Civilization Collapse” που ακολούθησαν, με το set να κλείνει άτυπα και τη μπάντα να φεύγει για λίγα λεπτά από τη σκηνή. Το “The Patriarch” ακούγεται από τα μεγάφωνα, η μπάντα επιστρέφει στη σκηνή και το “Violent Revolution” μας έκανε να χτυπιόμαστε με το groove του πριν την εκρηκτική εκτέλεση του “Pleasure to Kill”. Στα καπάκια ο Mille άρχισε να κραδαίνει μια σημαία με το λογότυπο της μπάντας, προλογίζοντας το “Flag of Hate” και το show ήταν ώρα να κλείσει θριαμβευτικά με το all-time-favorite “Betrayer”.
Οι KREATOR τα έδωσαν όλα πάνω στο σανίδι και άλωσαν τον Προμαχώνα, με μια μοναδική εμφάνιση, γεμάτη δύναμη, πάθος και ενέργεια. Τίποτα λιγότερο! Ο κόσμος, σχεδόν εκστασιασμένος, χειροκροτούσε και φώναζε, αποθεώνοντας τους Γερμανούς, με τα χαμόγελα να “φτάνουν μέχρι τα αυτιά”, μαρτυρώντας με τον πιο πρόδηλο τρόπο το πόσο καλά είχε περάσει. Έτσι έκλεισε, με τον ιδανικότερο τρόπο ένα καταπληκτικό διήμερο με πολύ μουσική και όμορφες στιγμές, με τη διοργάνωση και τις δύο μέρες να είναι άψογη και να συνεισφέρει τα μάλα στο να το ευχαριστηθεί ο κόσμος που τίμησε το φεστιβάλ με την παρουσία του. Ραντεβού του χρόνου…
Θανάσης Μπόγρης
Φωτογραφίες διημέρου: Πέτρος Καραλής
