Με μια φωνή που θυμίζει νταλικέρη και τη δισκογραφία των THE SISTERS OF MERCY να παίζει από το πρωί στο repeat, εδώ θα διαβάσεις αγαπητέ αναγνώστη τις εντυπώσεις ενός τύπου που μπήκε με καχυποψία και βγήκε με ένα χαζό χαμόγελο και μούσκεμα από ιδρώτα. Έχοντας δει τους SISTERS (έτσι θα τους διαβάζεις από εδώ και στο εξής στο κείμενο για χάρη συντομίας) και τις τρεις φορές στην Αθήνα και μια στο εξωτερικό, δεν περίμενα ούτε στο ελάχιστο αυτό που θα βίωνα στο κατά τα άλλα κυριλέ σκυλάδικο Gazi Music Hall. Αυτή είναι η δική μου αλήθεια.
Γνωρίζοντας τα κατατόπια και τις ιδιομορφίες του συγκεκριμένου χώρου που φιλοξενούσε τη συναυλία, ήτοι χαμηλή σκηνή και χαμηλός ήχος στο pit, χώθηκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα στον εξώστη του, έπιασα μαζί με την παρέα μου ένα ωραιότατο πάσο, καθίσαμε αναπαυτικά κάτω από τον δυνατό εξαερισμό και αρχίσαμε τα πρώτα ποτάκια για να σβήσει η κάψα της ανυπομονησίας. Βέβαια αργότερα εισέβαλαν κι άλλοι στον εξώστη, γεγονός που υποθέτω ότι οφείλονταν στο ότι μάλλον έγινε sold out στο ταμείο κι έτσι, για λόγους ασφαλείας, έγινε επιτρεπτή η είσοδος και των υπόλοιπων σε αυτή την φωλιά. Και αυτά που λένε κάποιοι πικρόχολοι ότι οι οπαδοί πηγαίνουν κοντά στη σκηνή, τα ακούω βερεσέ.
Όσο ο κόσμος γέμιζε και τον εξώστη και από κάτω επικρατούσαν τροπικές συνθήκες, στη σκηνή ανέβηκαν οι συμπατριώτες μας MANI DEUM. Οι οποίοι για όσους δε γνωρίζουν δεν είναι χτεσινοί. Έχουν ήδη στα φαρέτρα τους δύο full length ένα EP, έχουν δώσει αμέτρητες συναυλίες και έχουν χτίσει ένα αξιολογότατο προφίλ. Αυτήν την καλή τους εικόνα την ενίσχυσαν ακόμη περισσότερο μπροστά σε 3.000+ μάτια, ερμηνεύοντας δύο τραγούδια από το παρθενική τους δουλειά (“Roses in an endless field”, “Love like Berlin”) και τα μισά τραγούδια από το περσινό “When beauty ends” (το εναρκτήριο “Summer ocean death”, “Every kiss is a carcrash”, “Bloodbath in E minor”, “My fears are birds”, “The storm is coming” και το αποχαιρετιστήριο “They murdered your youth”. Οι ίδιοι περιγράφουν τη μουσική τους Folk & Roll, εγώ την περιγράφω dark rock, όπως και να έχει όμως οι ζεστές φωνές του Περικλή και του Μάνου που τραγουδούσαν εναλλάξ, οι καλοκουρδισμένες ακουστικές και ηλεκτρικές τους κιθάρες και το ιδιαίτερο theremin του Πάνου που χρωμάτιζε τα τραγούδια, κέρδισαν μόνο θετικές εντυπώσεις και απέδειξαν ότι δεν πήγαν εκεί μόνο για να γεμίσουν τον άχαρο ρόλο της support μπάντας.
Και πάμε στο κυρίως πιάτο. Οι καπνοί γέμισαν τη σκηνή και χωρίς καμία χρονική καθυστέρηση, στις 22.30 νταν, οι κύριοι Eldritch, Catalyst, Cristo (και ο χειριστής του Doctor Avalanche) ξεπρόβαλλαν με το “More”. Ο ενθουσιασμός τεράστιος, το ίδιο και η αποθέωση του κοινού, αλλά το πρώτο λάθος του Andrew με κάποιους στίχους με ανησύχησε για πιθανό déjà vu της βραδιάς στο Σπόρτινγκ. Ευτυχώς αυτές οι ανησυχίες εξαφανίστηκαν αμέσως μετά με ένα ακόμη τραγούδι από το “Vision thing”, το “Ribbons” που ερμηνεύτηκε πιστά με την πρωτότυπη εκτέλεση του και οι πρώτες αγριοφωνάρες μου άρχισαν να βγαίνουν.
Η συνέχεια επιφύλαξε κάποιες ανατριχίλες (“Body electric” και το “Alice ‘93”), κάποια λιγότερο επιθυμητά τραγούδια (“Doctor Jeep/Detonation boulevard” ευτυχώς σε medley) και δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια από αυτό το καταραμένο album που ακόμα περιμένουμε (“Crash and burn”, “Arms”). Οι δύο κιθαρίστες έκαναν σωστά τη δουλειά τους, ο χειριστής του drum machine (sorry, του Doctor Avalanche) χοροπηδούσε από την χαρά του, ο δε Eldritch σχεδόν ίδιος και απαράλλακτος με αυτόν που έχουμε συνηθίσει τα τελευταία μη δισκογραφικά τους χρόνια. Απόμακρος, φλεγματικός (“we are from Leeds, you are not”), περιφερόταν από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη, είχε εμφανώς κέφια με τι δικό του στυλ, ντυμένος με sport outfit, έχοντας κόψει το κάπνισμα (μα ούτε ένα τσιγάρο;) και πάνω από όλα, έδωσε το μάξιμουμ των όποιων δυνατοτήτων έχει.
Και αυτό με τις δυνατότητές του το κατάλαβα κάπου εκεί στα μισά της συναυλίας στο “No time to cry”. Η φωνή του Andrew άρχισε να σπάει, αλλά όσα αποθέματα είχε τα έδωσε για να μας προσφέρει μια σειρά από αγαπημένα SISTERS standards. Από το γνωστό και ακυκλοφόρητο “Summer” στη σούπα του ομώνυμου “Vision thing”, από την επιπλέον ανατριχίλα του “Flood II” (σας έχω πει το “Floodland” είναι ένα από τα τρία αγαπημένα μου albums όλων των εποχών;) στo πειραγμένο, πρώιμο “Valentine”. Ακόμα και αν κάποιες εκτελέσεις δεν ήταν κοντά στις αυθεντικές, το ζεστό χειροκρότημα επανέφερε σχεδόν αμέσως τους SISTERS αμέσως στη σκηνή για το πρώτο encore.
Και εκεί ήρθε το απόλυτο highlight της βραδιάς, το “Something fast”, ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια που έχουν γράψει και στο οποίο κόντεψαν να με πάρουν τα ζουμιά. Και το οποίο αν δεν κάνω λάθος είχαν πολλά χρόνια να εντάξουν στο setlist τους. Από εκεί και πέρα στα δύο encore που έκλεισαν τη συναυλία χοροπηδήσαμε με τα “Lucretia my reflection” (χάθηκαν κι από εκεί κάποιοι στίχοι), λίγο από το “Temple of love ‘93” (χωρίς την Ofra), την ομώνυμη υπερτραγουδάρα από το “First and last and always”, την αποθέωση του “Dominion/Mother Russia” και το grand finale του “This corrosion” όπου αντίκρισα μέχρι και moshpit (!!!) στο κοινό.
Ήταν τέλεια η συναυλία; Σαφώς και όχι. Υπήρχαν τα λαθάκια και από τους τρεις μπροστάρηδες και οι εκτελέσεις δεν ακουμπούσαν απαραίτητα στις αυθεντικές. Τέτοια απαίτηση όμως θα είχα πριν 30 χρόνια που υπήρχαν στην εξίσωση και οι Hussey/Adams/Marx. Πέρασα καλά; Πέρασα για 100 λεπτά ΤΕΛΕΙΑ. Ξύπνησαν τον οπαδό μέσα μου, σαν τότε που τους είχα πρωτοακούσει, δεν έδωσα καμία σημασία στη σειρά των τραγουδιών (αν ξέχασα να αναφέρω κάποιο συγχωρέστε με), αλλά και με έβαλαν για τα καλά στην πρίζα να τους ξαναδώ του χρόνου στο εξωτερικό.
Μιλώντας βέβαια με φίλους και γνωστούς, αυτούς τους λίγους και ηρωικούς που είναι ενεργά μέλη της εγχώριας goth σκηνής, κατάλαβα ότι υπάρχει και η εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη του χάλια ήχου, της αποπνικτικής ατμόσφαιρας, της χάλια σκηνικής παρουσίας (αλήθεια πως την έκριναν όταν επί σκηνής υπήρχε πυκνός καπνός;) μέχρι και του playback. Εγώ τίποτα από όλα αυτά δεν διαπίστωσα.
Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι αυτή η συναυλία θα σηκώσει πολλές συζητήσεις τις επόμενες ημέρες, ίσως και μήνες. Αυτών που θα γκρινιάζουν και θα βλέπουν μόνο τα στραβά της κι εκείνων που πωρώθηκαν όσο δεν πάει και που θεωρούν τη φετινή τους εμφάνιση σαν μακρά την καλύτερή τους των τελευταίων χρόνων, σαν και του λόγου μου. Όμως είμαι και εντελώς πεπεισμένος ότι και στην επόμενη επίσκεψη των SISTERS πάλι όλοι εκεί θα είμαστε για να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.
Γιώργος Κόης
Φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
