Έχουν περάσει λίγα λεπτά από το τέλος της αποθέωσης των FOO FIGHTERS στο Ηρώδειο… Ποτέ δεν υπήρξα μεγάλος fan της μουσικής του σχήματος, οφείλω να ομολογήσω. Μια συμπάθεια στον Grohl την έχω, επειδή αγαπά το metal και το στηρίζει με διάφορους τρόπους, αλλά και σε κάποια τραγούδια των FF. Η αποψινή συναυλία όμως, δεν ήταν μία απλή συναυλία. Ήταν ένα event once in a lifetime. Μία full rock συναυλία στο αρχαίο αυτό θέατρο ήταν κάτι που δύσκολα θα πίστευα ότι θα μπορούσε να συμβεί και από τη στιγμή που πήρε σάρκα και οστά δεν μπορούσα παρά να είμαι παρών.
Ξεκίνησε η συναυλία και η ατμόσφαιρα ήταν τόσο μαγική που κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να ταξιδεύει. Όχι με τη μουσική των FOO FIGHTERS ή μ’ έναν εκ των κορυφαίων frontmen που έχω δει ποτέ (Dave Grohl), αλλά με το τι θα μπορούσαμε ίσως να δούμε στο Ηρώδειο στο μέλλον. Στο αρχαίο θέατρο, έχουν παρελάσει εδώ και πολλά χρόνια πάμπολλοι λαϊκοί καλλιτέχνες είτε με το πρόσχημα της «φιλανθρωπίας», είτε τραγουδώντας κομμάτια μεγάλων Ελλήνων συνθετών. Η προκατάληψη όμως που υπάρχει απέναντι στα rock συγκροτήματα, είναι κάτι το συγκλονιστικό. Χρειάστηκε μία μεγάλη αμερικάνικη παραγωγή για να κάμψει όποιες αντιστάσεις και η εικόνα του γεμάτου Ηρωδείου με κόσμο να τραγουδά ασταμάτητα, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι της Ακροπόλεως, θα μπει σε εκατομμύρια σπίτια σε όλον τον κόσμο, προσφέροντας μία άνευ προηγουμένου διαφήμιση της χώρας μας. Ο κόσμος που παρακολούθησε τη συναυλία, σεβάστηκε ΑΠΟΛΥΤΑ το μνημείο και μάλιστα θα έλεγα πολύ περισσότερο από τις διάφορες «καθωσπρέπει» κυρίες που το καταστρέφουν φορώντας μυτερά τακούνια (διότι απαγορεύονται ακόμα και τα μυτερά τακούνια, όχι μόνο τα πολλά ντεσιμπέλ). Μήπως λοιπόν ήρθε η ώρα να ανοίξουν λίγο περισσότερο οι ορίζοντες και να πραγματοποιηθούν κι άλλες συναυλίες. Ακαριαία μου ήρθαν στο μυαλό οι RAGE με τη Lingua Mortis Orchestra και ο Steven Wilson να παίζουν στο χώρο. Εικόνες που αγγίζουν τα όρια της μυθοπλασίας βέβαια, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να ονειρεύομαι.
Δηλαδή το θέαμα των rockers κάτω από την Ακρόπολη είναι χειρότερο από αυτό των κοινών «σκυλάδων» που πηγαίνουν στο Μέγαρο ή το Ηρώδειο να ακούσουν και να δουν καλλιτέχνες που τραγουδάνε σε νυχτερινά μαγαζιά και φοράνε τον μανδύα του ποιοτικού τα καλοκαίρια; Θα μου πείτε και στην αποψινή συναυλία, η λίστα των καλεσμένων ήταν γεμάτη από πολιτικά βύσματα, από γραφεία Δημάρχων και Υπουργών, εν τέλει από ανθρώπους που λίγο είχαν να κάνουν με τη μουσική των FOO FIGHTERS και θα μπορούσαν αυτά τα εισιτήρια να διατεθούν σε πραγματικούς οπαδούς που το sold out των δύο ωρών δεν τους επέτρεψε να μπορέσουν να δώσουν το παρόν σ’ αυτή τη συναυλία. Ευτυχώς ή δυστυχώς, όμως, η διοργάνωση ήταν πολύ συγκεκριμένη και είχε να κάνει με το concept της εκπομπή Landmarks που προβάλλεται στην Αμερική, οπότε το θέμα των προσκλήσεων ήταν κάτι που δεν μπορούσε να αποφευχθεί… Βέβαια, εκτός από τυχαίους που μπήκαν από το «παράθυρο», στη συναυλία είχαμε αρκετούς celebrities που είδαν φως και μπήκαν, αλλά ευτυχώς όχι σε μεγέθη AC/DC. Celebrities και μάλιστα β’ κατηγορίας βέβαια, είναι και άνθρωποι που δηλώνουν rock, αλλά η σχέση τους με τη μουσική αυτή, είναι όση είχε ο Φέλιξ Μπόρχα με το σκοράρισμα. Τουλάχιστον είναι ευκαιρία να ακούσουμε περισσότερο FOO FIGHTERS στο ελληνικό ραδιόφωνο, αφού με το hype που θα έχει η συναυλία θα γίνουν must listen. Από τους ίδιους ανθρώπους, που όταν τους έλεγες να βάλουν MOTORHEAD στο ραδιόφωνο, «ποιούσαν τη νήσσαν» και μετά το θάνατο του Lemmy μοιρολογούσαν στα social media. Δεν πειράζει, ας είναι κι έτσι.
Ξέρω ότι οι σκέψεις μου, δεν έχουν και μεγάλη πιθανότητα επιτυχίας. Προφανώς και το να διοργανώσεις μία συναυλία στο Ηρώδειο ή στο Μέγαρο Μουσικής, δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα. Τα έξοδα είναι δυσθεώρατα, οι ανάγκες πολλαπλάσιες και οι απαγορεύσεις πάρα πολλές. Θα ήταν όμως κάτι εξαιρετικό αν προσπαθούσαν οι Έλληνες διοργανωτές να κάνουν άνοιγμα προς το Ηρώδειο ή παρόμοιους χώρους, δημιουργώντας οι ίδιοι concept πραγματοποιήσιμα, με budget που να μπορεί να «βγει» ώστε να δούμε κάτι μοναδικό. Διότι, όπως φαίνεται δεν είναι θέμα μόνο αρτηριοσκλήρωσης του κρατικού μηχανισμού, αλλά κι έλλειψης ενδιαφέροντος (για πολλούς λόγους) από τους διοργανωτές. Νομίζω ότι η συναυλία των FOO FIGHTERS, δημιούργησε ένα δεδικασμένο που ανοίγει νέα μονοπάτια, επεκτείνει ορίζοντες. Δεν έχει να κάνει με το πόσο καλοί ή κακοί ήταν επί σκηνής. Αποδείχτηκε περίτρανα πως ούτε το θέατρο γκρεμίστηκε από τα decibel όταν υπάρχει ενδελεχής έρευνα, ούτε ο κόσμος προκάλεσε φθορές στο μνημείο, αλλά ούτε και ξενέρωσε επειδή το 90% του κόσμου ήταν καθήμενοι και γενικότερα, πως όταν επικρατεί συνεννόηση κι επαγγελματισμός, δεν δημιουργούνται προβλήματα ακόμα και σε συναυλίες που είναι πάρα πολύ δύσκολες ως προς την πραγματοποίησή τους.
Φτάνει κάποια στιγμή ο καιρός να απαγκιστρωθεί ο κόσμος από τα στερεότυπα που κουβαλάει εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά να μου πείτε, στα Χανιά πάνω από 10 χρόνια γίνεται το Chania Rock Festival και φέτος ήταν η πρώτη χρονιά που έβλεπα τους ντόπιους να γουστάρουν που πήγαν ροκάδες/μεταλλάδες στο νησί τους. Ούτε το επαγγελματικό τους συμφέρον δεν ήξεραν, αφού οι τουρίστες αφήνουν μπόλικο χρήμα σ’ ένα τουριστικό μέρος. Τέλος πάντων… Τα μυαλά μερικών ανθρώπων δύσκολα αλλάζουν, αλλά νομίζω ότι η αποψινή συναυλία των FOO FIGHTERS, μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο να γίνει δραστική αλλαγή στη νοοτροπία. Λέτε;
Σάκης Φράγκος
(φωτογραφίες: C. Alossi photography)
Υ.Γ. Έχω υπάρξει τρελός NIRVANA hater, που με τον καιρό μαλάκωσα βέβαια… Ομολογώ όμως, ότι τόσο ετοιμόλογο και χαρισματικό frontman όπως τον Dave Grohl, ζήτημα να έχω συναντήσει 4-5 φορές στη ζωή μου…
