ARTILLERY στην Ελλάδα λοιπόν… Ένα από τα τιμιότερα συγκροτήματα όλων των εποχών, ένα συγκρότημα που μπορεί να υπερηφανεύεται ότι όχι απλά δεν έχει βγάλει ποτέ κακό δίσκο (Π-Ο-Τ-Ε), αλλά κρατούν ψηλά τη σημαία της τσίπας για όλο το μεταλλικό είδος με τη συμπεριφορά και ποιότητά τους. Οι πρώτες τρεις δουλειές τους φυσικά και είναι ότι καλύτερο δημιούργησαν, στη συνέχεια αιφνίδια διέλυσαν το 1991 σκορπώντας πίκρα –και χάνοντας τρελό momentum να αφήσουν εποχή- κι αυτό φάνηκε το 1998 όταν επανασυνδέθηκαν και άντεξαν μόλις για ένα άλμπουμ. Ευτυχώς το 2007 ήρθαν πάλι κοντά μας και κυκλοφορώντας το πρώτο άλμπουμ της επίσημης δεύτερης εποχής τους το 2009, δείχνουν καταπληκτική συνέπεια την τελευταία δεκαετία με πέντε πολύ ποιοτικά άλμπουμ, περισσότερα κι απ΄ όσα είχαν κυκλοφορήσει στην πρώτη τους φάση. Σύνολο με εννέα άλμπουμ και αναρίθμητες κομματάρες, θεωρήσαμε υποχρέωση να τους τιμήσουμε όπως μας τίμησαν αυτοί εδώ και 35+ χρόνια και αποφασίσαμε να κάνουμε μία επιλογή από 19 κομμάτια που καλύπτουν όλη την καριέρα τους διάρκειας 90’. Φυσικά 90’ είναι πολύ λίγα να χωρέσουν το μέγεθος και την αξία τους και πολλά έπη έμειναν έξω, αλλά από την άλλη, 19 στα περίπου 90 που έχουν ηχογραφήσει είναι ένα καλό ποσοστό για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι για κάποιες μπάντες που άξιζαν πολλά παραπάνω, αλλά παρ’ ότι δεν βγήκαν ποτέ στο προσκήνιο, τίμησαν πολύ περισσότερο την αγαπημένη μας μουσική από άλλα πολύ «μεγαλύτερα» ονόματα.
Από τους Άγγελο Κατσούρα και Δημήτρη Τσέλλο
Α’ Πλευρά 41:36
Time has come 5:21 (“Fear of tomorrow” – 1985)
Δε θα μπορούσε να λείψει το κομμάτι που ανοίγει το πρώτο άλμπουμ των ARTILLERY. Όσο thrash πρέπει για να μη χαρακτηριστούν speed, με τα σολίδια που πατάνε πάνω στη MERCYFUL FATE-IKH SLAYER-ΙΛΑ, με την παικτική τους ικανότητα ήδη ορατή από τις αρχές τους, με βαρύτητα, δυνατά τύμπανα, και τη χαρακτηριστική τσιριχτή φωνή του Flemming Ronsdorf να κλέβει την παράσταση όταν προσπαθεί να ανεβάσει τους τόνους. Κομμάτι που ξεκινάει με ήχους από αυτόματο που πυροβολεί κατά ριπάς και στη συνέχεια μπαίνουν ακουστικές κιθάρες, είναι λίγο δύσκολο να είναι κακό εκ προοιμίου. Στην περίπτωση αυτή, οι Δανοί προσέφεραν ένα από τα καλύτερα album-openers της ιστορίας τους και γενικά ένα μάθημα λιτού, απέριττου και ΣΟΒΑΡΟΥ THRASH. Όπως έπρεπε πάντα να είναι κι όπως πρέπει πάντα να παραμείνει μέχρι να γίνουν όλα στάχτη.
King thy name is Slayer 3:39 (“Fear of tomorrow” – 1985)
Κομμάτι που και μόνο που έχει μέσα τη λέξη SLAYER δε θα μπορούσε να λείπει και μόνο για το cult-ιλίκι της υπόθεσης. Έχει μία από τις πλέον χαρακτηριστικές δομές σε κομμάτι τους, καθώς ξεκινάει αργά και υποτονικά και γιγαντώνεται μέσα στη διάρκεια του, με ένα riff που εφορμά για να πάρει κεφάλια σε mid προς γρήγορο τέμπο, όταν δε μπαίνει το ιστορικό σολίδι κάπου στη μέση του κομματιού και το πάει καροτσάκι μέχρι να μπει το τελικό ρεφρέν και να κάτσει πάνω του η δίκαση και να επαναληφθεί το αρχικό του θέμα, ε τότε έχουμε το κερασάκι στην τούρτα. Πολλές φορές θα δείτε το κομμάτι με την λέξη “their” αντί για “thy” στον τίτλο, το σωστό (και γραμματικά αν το δούμε) είναι φυσικά το “thy”. Έπος επών ώ έπος!
In the trash 4:46 (“Terror squad” – 1987)
Στο δεύτερο και κορυφαίο άλμπουμ των Δανών (sorry “By inheritance”, είσαι αθάνατο 10άρι, αλλά το “Terror squad” είναι… 11), ξεκινάει η t(h)rash ενότητα που είχε την τάση –ευτυχώς- να επαναλαμβάνεται στα άλμπουμ τους στη συνέχεια. Πανέμορφο πειθήνιο ξεκίνημα, τσιριχτό σολίδι κατά την προσφιλή τους παράδοση και ένα από τα ιστορικότερα ρεφρέν του είδους όλων των εποχών: I’m alive – but I’m not free, I might as well be dead, Life in the trash – beyond all compare, Life in the trash – hope’s not enough for me”. To απότομο κλείσιμο του προκρίνει τη λογική less is more, θα μπορούσαν πολύ άνετα να το τραβήξουν σε μάκρος αλλά το κράτησαν όσο μεγάλο έπρεπε και μπράβο τους!
Terror squad 5:45 (“Terror squad” – 1987)
Η ομάδα του τρόμου μαρσάρει μέσα από τα ηχεία σου και η μόνη επιλογή που έχεις είναι να τους ακολουθήσεις αλλιώς θα σε σβήσουν σαν γόπα τσιγάρου που βρέθηκε άστοχα στο δρόμο τους. Ένα από τα ομορφότερα και βαρύτερα riff της συνολικής μεταλλικής ιστορίας. O Ronsdorf φωνητικά να τσιτώνει όσο λίγες φορές, τον ακούς και νιώθεις ότι τα μηνίγγια του έχουν κοκκινίσει και μαζί με τα εύστοχα και ύπουλα συνάμα gang vocals που οδηγούν στο σημείο που ανεβαίνει η ταχύτητα και το mosh δίνει και παίρνει, μας δίνουν ένα από τα κορυφαία ομότιτλα κομμάτια δισκάρας που γράφτηκαν ποτέ, πόσο μάλλον για τον χώρο του Άγιου thrash. Mε κομμάτια όπως αυτό, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι δεν πρέπει ένα άλμπουμ να κρίνεται από το (άθλιο στην περίπτωση αυτή) εξώφυλλο, αλλά ότι αυτό που μετράει είναι ΠΑΝΤΑ το υλικό μέσα σ’ αυτό.
Decapitation of deviants 4:36 (“Terror squad” – 1987)
Λατρεύω αυτό το κομμάτι όχι μόνο επειδή κλείνει το άλμπουμ, αλλά γιατί βγάζει και μία ουγκανίλα που σπάνια είχαν οι ARTILLERY. Σαν να ακούς μία μίξη χυμαδιού ONSLAUGHT “Power from hell” εποχής και σοβαρότητας SODOM “Persecution mania” περιόδου, αγκομαχεί μέσα του αν θέλει να ρίξει ξύλο προς πάσα κατεύθυνση ή αν πρέπει να παιχτεί και λίγο μουσική μέσα στο θόρυβο. Το μπασάκι μετά το τρίτο λεπτό οδηγεί στην τελική σφαγή και παρότι ψάχνεις στο τέλος το κεφάλι σου στον πλησιέστερο τοίχο, είσαι ο απόλυτος κερδισμένος σ’ αυτή την άτυπη κόντρα με το συγκρότημα, απλά και μόνο γιατί αυτή τη δουλειά τους την κάνανε από πριν για σένα. Η σοβαρότητα ήταν πάντα ταυτόσημη έννοια της μπάντας, αλλά σε κάτι τέτοιες στιγμές που προκρίνεται η ΜΟΝΟ ΘΡΑΣ λογική, δε μπορείς παρά να έχεις το χαιρέκακο χαμόγελο της πώρωσης ζωγραφισμένο πάνω σου.
By inheritance 5:44 (“By inheritance” – 1990)
Μεγάλο μπάσιμο στα ‘90s για τους Δανούς οι οποίοι στο τρίτο τους άλμπουμ έδειξαν ότι εκτός από το να παίζουν τέλειο και ουσιώδες thrash, μπορούσαν να πάνε τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα. Για την ακρίβεια όχι μόνο ένα αλλά έτη φωτός μπροστά από το μέσο έξυπνο thrash άλμπουμ. Όλοι γνωρίζετε τι άλμπουμ βγήκαν το 1990 και τι δοξασμένες μεταλλικές στιγμές ζήσαμε. Το τρίτο άλμπουμ (το οποίο υμνήσαμε όπως έπρεπε στο tech-thrash αφιέρωμα προ μηνών) περιέχει και το φοβερό ομότιτλο κομμάτι με τις π@ύστικες αλλαγές, τα τσαχπίνικα χορευτικά riff και τα εύστοχα σολίδια, τα δυνατά τύμπανα και τις φοβερές τριπλές που δένουν με τις αρμονίες και οδηγούν σε αθάνατο μεγαλείο. Λίγες φορές έχει ακουστεί ένα άλμπουμ και λατρεύτηκε από την πρώτη ακρόαση και το “By inheritance” μπορεί πολύ δίκαια να καυχιέται ότι υπήρξε ένα εξ αυτών.
Back in the trash 6:09 (“By inheritance” – 1990)
To δεύτερο μέρος της “trash” ενότητας κλείνει το τρίτο άλμπουμ των ARTILLERY άκρως θριαμβευτικά. Στιχουργικά πραγματεύεται την επιστροφή σε άσχημες καταστάσεις που έχεις ζήσει στο παρελθόν και σου ξυπνούν παλιούς εφιάλτες, από τους οποίους πρέπει να βρεις το κουράγιο να δραπετεύσεις. Έχει ένα από τα καλύτερα και γρηγορότερα ξεσπάσματα δίκασης σε κομμάτι τους, ενώ γενικά είναι σαν να περιέχει όλη την αύρα του δίσκου και όσα προηγήθηκαν στα προηγούμενα λεπτά. Το μπάσιμο στα μισά του κομματιού και η συνολική κατάληξη του κομματιού μέχρι τέλους, δείχνουν ότι οι Δανοί είχαν την τεχνογνωσία και ακριβή απόδοση που έπρεπε για να εκπληρώσουν το όραμα τους. Μετά το “By inheritance” –και τα τρία πρώτα άλμπουμ γενικά- δεν προσέφεραν άλλο δεκάρι, οπότε κατά κάποιο τρόπο το κομμάτι κλείνει και την αψεγάδιαστη εποχή τους.
Out of the trash 3:59 (“B.A.C.K.” – 1999)
Το τρίτο και τελευταίο μέρος της trash θεματολογίας. Το “B.A.C.K.” έβρισκε τους ARTILLERY με το πρώτο τους άλμπουμ μετά από 9 χρόνια σε μία βραχύβια πρώτη επανασύνδεσή τους (1998-2000). Αποτελεί ένα από τα πολύ ενεργητικά κομμάτια ενός δίσκου που όταν κυκλοφόρησε, είχε το ειδικό βάρος να σταθεί μπροστά στα τρία πρώτα τους αριστουργήματα χωρίς να ξεφτιλιστεί, φυσικά και δεν είναι τέλειο όπως οι μεγάλοι του προκάτοχοι, αλλά για την εποχή αποτέλεσε πολύ καλό άλμπουμ και μάλιστα συμμετέχει και ο Per Moller Jensen (INVOCATOR, KONKHRA, THE HAUNTED και δε συμμαζεύεται), ο οποίος κάνει φοβερή δουλειά στο δίσκο. Στο γνώριμο κλασσικό τους στυλ, αρκετά up-tempo και διασκεδαστικό, αποτελεί σήμα-κατατεθέν του δίσκου που προσωρινά τους ανέστησε, για να χαθούν στη συνέχεια τα ίχνη τους για την επόμενη 7ετία…
Thrasher 3:37 (“My blood” – 2011)
To “My blood” έδωσε μεγάλη χαρά τότε στον κόσμο, όχι απλά γιατί ήταν ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ για το συγκρότημα, αλλά κυρίως γιατί έδειχνε ότι αυτή τη φορά είχαν έρθει για να μείνουν και το πήραν πιο σοβαρά από την πρώτη τους επανασύνδεση στα τέλη των ‘90s. Θα ήταν ύψιστη παράλειψη να λείψει μία τέτοια αναδρομή στο παρελθόν τους ένα κομμάτι που λέγεται “Thrasher” και μάλιστα είναι από τα μικρότερα που έχουν γράψει, ενώ γενικά το συγκρότημα δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες διάρκειες. Στρωτό, δυνατό, περιεκτικότατο παρά την μικρή του διάρκεια, κολλητικό/γηπεδικό ρεφρενάκι, δε νομίζω να θέλει κανείς κάτι παραπάνω από ένα thrash κομμάτι. Άρτιο δείγμα ενός άρτιου δίσκου που έβαλε βάσεις για την συνέχεια, η οποία ευτυχώς καλά κρατάει μέχρι σήμερα.
Β’ Πλευρά 45:00
Legions 4:36 (“Legions” – 2013)
Η ομότιτλη κομματάρα του όγδοου άλμπουμ της μπάντας, το οποίο γυρίστηκε και σε βίντεο μάλιστα. Καταπληκτική σχεδόν οριεντάλ αρχή, δίνει χώρο σε ένα μπομπάτο μεσαίου ρυθμού riff να πάρει τα ηνία και φυσικά εκεί που πρέπει ανεβάζει και κατεβάζει ταχύτητες όπου κι όσο πρέπει για να κρατηθεί το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι τέλους. Από τα καλύτερα κομμάτια –και άλμπουμ- της δεύτερης τους επανασύνδεσης και σίγουρα ένα πολύ ευπρόσδεκτο κομμάτι στο σετ τους αν κι εφόσον παιχτεί. Μετά το τρίτο του λεπτό βαραίνει ακόμα περισσότερο και σε κάνει να τιμήσεις το σβέρκο σου με κάθε δυνατό τρόπο. Άλλη μία απόδειξη ότι ήξεραν να γράφουν κάθε είδους κομμάτι και γι’ αυτό η ποιότητα έμεινε συνώνυμό τους μέχρι σήμερα.
Dies irae 4:49 (“Legions” – 2013)
Καθαρά ανατολίτικη αρχή σε ένα από τα διαφορετικότερου είδους κομμάτια που γράψανε ποτέ. Έχει και τις φανερές του αναφορές σε τίτλους κομματιών και δίσκων του παρελθόντος που το κάνει ακόμα πιο ξεχωριστό και φυσικά για άλλη μία φορά λάμπει το σόλο, η απότομη αλλαγή ταχύτητας και τα τσαμπουκαλεμένα αλλά σωστά φωνητικά. Αυτό με το πώς αποδίδουν τα Αγγλικά βέβαια είναι η ύψιστη τσιτιά, δηλαδή σκέψου το λίγο, «ΝΤΑΪΕΣ ΙΡΕΪ» ρε θηρίο; Κάτι ανάλογο έχουν κάνει και στο επόμενο άλμπουμ “Penalty by perception” όπου τους ακούς να τραγουδούν «ΛΙΒ ΜΠΑΪ ΔΕ Σ-Κ-ΑΪΘ». Μόνο αυτοί θα μπορούσαν να προφέρουν το c στο scythe, παλικάρια από τα λίγα το δίχως άλλο. Κόμματος που φυσικά ξεφτιλίζει άλλα μπαντουλίνια που βάζουν παρόμοια ανατολίτικα στοιχεία και προκαλούν κοιλιακούς από τα γέλια.
The Almighty 04:13 (“Fear of tomorrow” – 1985)
Οι ARTILLERY στο ντεμπούτο τους παρουσιάζουν τον πιο «άξεστο» και «βίαιο» εαυτό τους. Βέβαια, «άξεστο» και «βίαιο» σε σχέση με αυτά που έκαναν στη συνέχεια, όχι στο γενικότερο πλαίσιο του thrash. Η παρούσα σύνθεση είναι το δεύτερο direct που τρως κατευθείαν στη μύτη, αυτό που σου την σπάει και ο διαιτητής διακόπτει τον αγώνα πριν καλά – καλά αυτός αρχίσει, από το άφθονο αίμα το οποίο πέφτει το καναβάτσο. Ο ορισμός της πώρωσης αυτό το εναρκτήριο riff, αυτό το ανελέητο κοπάνημα, η φωνή του Flemming Rönsdorf. Τα κουπλέ δαγκώνουν, και δεν κάνω πλάκα, ούτε θα χρησιμοποιήσω εισαγωγικά. Όσο για το «κόψιμο» στη μέση του κομματιού, say hello to your neck – breaker you twats!
Challenge 04:10 (“Terror squad” – 1987)
Οι Δανοί σιγά σιγά φανερώνουν την tech πλευρά του εαυτού τους και την αρχή την κάνουν με το εναρκτήριο έπος του “Terror squad”. Η σαρωτική κιθάρα αλλάζει συνεχώς ρυθμούς, το rhythm section την συναγωνίζεται σε «ευελιξία» και, πραγματικά, σκέφτομαι αν μπορεί κανείς να μείνει όρθιος στο άκουσμα αυτού του τυφώνα. Να σημειωθεί δε η παράδοση που θέλει κάθε δίσκο των ARTILLERY να ξεκινά με μια RIFF-άρα… ΝΑ με το συμπάθιο. Πω πω έτσι και παιχτεί ζωντανά τι έχει να γίνει… το ΕΚΑΒ να έχετε απ’ έξω σεις της διοργάνωσης.
Khomaniac 06: 43 (“By inheritance” – 1990)
Για τον δίσκο κάναμε την αναφορά που έπρεπε στα πλαίσια του μεγάλου αφιερώματος στο tech thrash. Μετά το “Fear of tomorrow” και το “Terror Squad”. οι ARTILLERY κυκλοφορούν τον καλύτερό τους δίσκο. Αυτόν που τους έβαλε στα «σαλόνια» του πιο «σαλεμένου» είδους στην ιστορία της metal μουσικής. Το oriental ΕΠΟΣ που ανοίγει το “By inheritance” σε αρπάζει και σε πετάει στον απέναντι τοίχο σαν πάνινη κούκλα. Αν έχεις ακούσει πολύ thrash στη ζωή σου ως τώρα, ξέρεις και εσύ πως το riff του είναι ένα από τα καλύτερα που γράφτηκαν ποτέ. Ασύλληπτες κιθαριστικές μελωδίες από τους δύο Stützer και τσιρίδες από τον Rönsdorf, ο Peter Thorslund με τον Carsten Nielsen να θυμίζουν «σώμα ένα». Στο άκουσμα του “Khomaniac” κάθε αντίσταση κάμπτεται με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν ξέρω αν είναι το καλύτερό τους, αλλά σίγουρα είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους.
Cybermind 04:02 (“B.A.C.K” – 1999)
Είπαμε, έχουμε και μια παράδοση να τηρήσουμε και να τιμήσουμε. Αυτή του εναρκτήριου riff. Τα μυαλά στο χέρι κύριοι… “Phase 2 is inside your head – Can’t you see? Are you blind? Mankind’s self-created threat – Cybermind! Unable to communicate, all is gone, everyone, programmed to annihilate!”. Το χιλιοτραγουδισμένο και χιλιοειπωμένο δυσοίωνο μέλλον της ανθρωπότητας, όταν οι μηχανές αναλάβουν τον πλήρη έλεγχο, μέσα από ένα κομμάτι που παντρεύει το παρελθόν (βασικό riff και refrain) με το – τότε – παρόν (groovy ρυθμοί) και υπόσχεται ανελέητο κοπάνημα.
10.000 devils 05:20 (“When Death comes” – 2009)
Mid προς up tempo στην αρχή (αυτό το χαρακτηριστικό -πα-τουτου-πα-του-πα-τουτου-πα), τρομερές κιθάρες, ώσπου να φτάσουμε στην μέση και να σπάσει η καδένα της αλυσίδας που κρατά την μπάντα σε απόσταση ασφαλείας. Στο τελευταίο του τρίτο το κομμάτι ξαναγυρίζει στους πρώτους mid tempo ρυθμούς και κάπου εκεί μας «τελειώνει». Εντύπωση επίσης προκαλεί η χρησιμοποίηση ελαφρώς growl φωνητικών σε κάποιες καταλήξεις από τον νεοφερμένο Søren Adamsen. “You are back in your dirty hoooole…” σε μια από τις ομορφότερες thrash «γέφυρες» που άκουσα ποτέ.
Live by the scythe 05:04 (“Penalty by perception” – 2016)
Μια ακόμη αλλαγή στη θέση του τραγουδιστή. Ο Michael Bastholm Dahl των tribute act MERCYFUL DIAMOND εξαργυρώνει τα λεφτά του με το «καλημέρα» σας, από το “Legions” άλμπουμ. Ωραία φωνή, με εύρος, δυναμικές νότες άψογες, και έφεση προς τα ψηλά «πατώματα». Με τέτοια φωνή, μπορείς να παίξεις μπάλα και σε πιο US metal γήπεδο, όπως κάνουν με μεγάλη επιτυχία ας πούμε οι FLOTSAM AND JETSAM. To “Live by the scythe” θα μπορούσαν να το έχουν ηχογραφήσει οι VIVIOUS RUMORS, αν ξυπνούσε μια μέρα ο Thorpe και ήθελε να thrash-άρει. Τεχνικό, ανθεμικό, συναυλιακό US power/thrash για αρχόντους.
The Face of Fear 03:58 (“The face of fear” – 2018)
Από το περυσινό, πολύ δυνατό άλμπουμ τους, ο ομότιτλος δυναμίτης. Η επιρροές από το US power εμφανέστατες σε ολόκληρο τον δίσκο, περισσότερο πια οι Δανοί λογίζονται ως power/thrash (με το πρώτο συνθετικό να κερδίζει στο τέλος), παρά ως “tech thrash”, αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει αυτό. Για την riff-o-παράδοση δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά, έτσι δεν είναι; Γνωστά πράγματα πλέον, και απολύτως αναμενόμενα. Εισαγωγή πραγματικό σφυρί στο Δόξα Πατρί και ανάλογη συνέχεια. Έχω μια διαίσθηση πως θα το ακούσουμε!
Preaching to the converted 03:59 (“The face of fear” – 2018)
TECH-THRASH, H ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ! Σαρωτικό, τουμπανιασμένο thrash με δίκαση – μυδράλιο, εξοντωτικές κιθάρες που σολάρουν σε ανατολίτικες κλίμακες, τον Dahl να είναι στο στοιχείο του και gang δεύτερα φωνητικά από πίσω που ταιριάζουν υπέροχα. Εν έτει 2018 οι Δανοί παρουσιάζονται ακμαιότατοι δισκογραφικά, και το μόνο που απομένει είναι φέτος να μας κεράσουν ΠΟΝΟ και από σκηνής. Μην το ψάχνετε. Αν είστε thrashers, αυτό θα είναι ένα live που θα σας μείνει αξέχαστο. Βάζω από τώρα στοίχημα.
(Σημείωση: Μερικά κομμάτια απουσιάζουν από τη λίστα του Spotify, απλά επειδή δεν συμπεριλαμβάνεται όλη η δισκογραφία τους εκεί)
