BOSSK – “Audio Noir” (Deathwish Inc.)

0
61




Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που οι BOSSK κυκλοφορούσαν το πρώτο τους ΕΡ, με τον λακωνικό τίτλο “.1”. Μία δεκαετία μετά, τα forums έχουν πεθάνει ολοκληρωτικά και το όλο underground κίνημα μετριέται σε likes και promotion μέσω μαζικών “requests” σε συγγενών ενδιαφερόντων προφίλ. Και αν αναρωτιέστε πόσο underground ήταν οι BOSSK, η απάντηση έρχεται αβίαστα. Αν έκαναν ντεμπούτο σήμερα, είναι πολύ πιθανό να τους έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Όχι γιατί το “.1” δεν άξιζε τον πάταγο που προκάλεσε, αλλά γιατί αν το 2006 μιλάγαμε για πλήρη απελευθέρωση του ίντερνετ, φανταστείτε σήμερα.

Η πορεία τους όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν και η πιο ομαλή. Μετά από δύο εκπληκτικά ΕΡs, ανακοινώνουν την παύση τους, η οποία διήρκεσε έως το 2012, όπου επέστρεψαν, παρουσιάζοντας στο κοινό το single “The pick up artist”. Το πρώτο δείγμα της επιστροφής τους ομολογώ πως δεν έδωσε μία σαφή εικόνα για την κατεύθυνση που θα ακολουθούσε η μπάντα, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η επιρροή του “.1”, που και 5 δευτερόλεπτα να κράταγε το οποιοδήποτε δείγμα το κοινό δε θα σταματούσε να προσμένει το πολυαναμενόμενο full length. Προσωπικά, το “.1” βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το “Malval” των SHORA, το οποίο κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Βέβαια, το ίδιο έτος είδαν το φως τα έπη “In the absence of truth” (ISIS) , “Somewhere along the highway” (CULT OF LUNA) , “Enter” (RUSSIAN CIRCLES) κ.α, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο “Audio Noir”. Όσοι λατρέψατε το συγκρότημα για τα αχανή μελαγχολικά τοπία που έχτιζε βαθμιαία, θα πρέπει να αναθεωρήσετε. Οι BOSSK πλέον στήνουν φράχτες, εγκλωβίζοντας τις μανιασμένες συνθέσεις τους, καθιστώντας έτσι μία διαφορετική ακουστική προσέγγιση στη σχέση δημιουργήματος και ακροατή. Τα κομμάτια του δίσκου έρχονται στο κέντρο του ενδιαφέροντος, και σχεδόν στατικά, στέκουν για να τα παρατηρήσει ο καθένας. Πρόκειται για μία προσέγγιση που έρχεται σε αντιδιαστολή με την ελευθερία της περιπλάνησης του παρελθόντος.

Και αυτή δεν είναι η μόνη αλλαγή στον ήχο της μπάντας. Σε αυτές τις πιο συγκροτημένες συνθέσεις, έρχεται να προστεθεί μία εξωπραγματική στιβαρότητα, που αναβαθμίζει στην ολότητά του τον δίσκο. Έχουμε να κάνουμε με μία αναβάθμιση, που μπορεί να ξενίζει το post rock κοινό, αλλά είμαι σίγουρος ότι θα εντυπωσιάσει εκείνους που αρέσκονται στη metal πλευρά του post. Πέρα από τις doom-ίζουσες κιθάρες που αναδύονται σε κομμάτια ογκόλιθους όπως τα “Heliopause” και “Atomic Smasher”, εξαιρετική είναι η παρουσία του, άλλοτε διακριτικού, Sam Marsh στα φωνητικά. Δεν ήταν λίγες, μάλιστα, οι φορές που το όνομα των SUMAC, του Aaron Turner μου ήρθε στο μυαλό.

Βέβαια, όλα αυτά κρατούν όσο διαρκούν κι οι θυελλώδεις συνθέσεις. Διότι οι BOSSK επουδενί δεν ξεχνούν την προέλευσή τους. Η δημιουργία των τοπίων που αναφέραμε πιο πάνω είναι το χαρακτηριστικό που τους κάνει να ξεχωρίζουν. Τα “Relancer” και “The Reverie II”, λειτουργούν σαν χρονοκάψουλες, που έχουν φυλακίσει όλες τις συναισθηματικές μεταπτώσεις και τις συνθετικές εκρήξεις του παρελθόντος. Από την άλλη, υπάρχει και το αξεπέραστο “Kobe”, όπου το παλιό και το νέο μπλέκονται σε μία μεγαλειώδη δίνη.

Συνολικά, το “Audio Noir” μπορεί να έχει όλα τα χαρακτηριστικά μίας τυπικής post metal κυκλοφορίας, ωστόσο, καταφέρνει να παρεκκλίνει σημαντικά από τον μέσο όρο του συνθετικού επιπέδου που ακούμε τα τελευταία χρόνια. Και αυτό γιατί η μπάντα ξεθάβει, αναβαθμίζει και εμπλουτίζει τις συνθέσεις της σε κάθε ευκαιρία που της δίνεται. Ρωτάτε ακόμα αν πρέπει να αφιερώσετε χρόνο; Ντροπή.

8.5/10

Νίκος Ζέρης

 

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here