Ήταν το 1994, όταν βγήκε μία από τις πιο ξεχωριστές κωμωδίες, με αρκετά «ιερόσυλο» χιούμορ, που αρκετοί το βρήκαν χοντροκομμένο αλλά και πολλοί το λάτρεψαν, εξ ου και η πολύ μεγάλη επιτυχία που είχε. Ο Jim Carrey και ο Jeff Daniels, επιστρέφουν, μεσήλικες πια, με μοναδικό τους σκοπό να συνεχίσουν τις χοντροκομμένες φάρσες και το ρεσιτάλ ηλιθιότητά τους, είκοσι χρόνια αργότερα. Στην προσπάθειά τους αυτή, επιστρατεύουν το θρυλικό όχημα με τα αυτιά σκύλου (έστω και για ελάχιστο χρόνο μέσα στην ταινία), τον Billy, το αγοράκι με το πουλί από το πρώτο sequel, την Cathleen Turner (ευρύτερα γνωστή από τον “Πόλεμο των Ρόουζ”, αλλά και σύμβολο του σεξ στις “Νύχτες της China Blue”, σ’ ένα ρόλο που στοίχειωσε τη γενιά των 40something) που παίζει τον ρόλο της «γκόμενας από το Cranston”, η οποία έμεινε έγκυος από κάποιον από τους δύο (no spoilers), την κλασική φάση με τις σούπερ γκόμενες στο τέλος (η οποία χωλαίνει σαφώς όμως μπροστά στο επικό τελείωμα της πρώτης ταινίας) και φυσικά το ίδιο κούρεμα από τους Carrey και Daniels!
Αν δεν είχε προηγηθεί το πρώτο sequel, θα μιλούσαμε για μία πολύ ξεχωριστή κωμωδία, η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν έπιασα τον εαυτό μου να ξαφνιάζεται από το «ηλίθιο» χιούμορ που εμφανίζεται καθ’ όλη τη διάρκειά της και αυτό ήταν ίσως το μειονέκτημα που ένιωσα βλέποντάς τη. Από την άλλη όμως, αυτό, την ίδια στιγμή, αποδεικνύει τον «σεβασμό» που έδειξαν οι έξι (!!!) σεναριογράφοι του φιλμ, ώστε να την κάνουν να φαίνεται ως η λογική συνέχεια του «Ηλίθιου και του Πανηλίθιου», χωρίς να αλλοιώσουν στο παραμικρό τα χαρακτηριστικά των πρωταγωνιστών. Ακούγεται και όντως είναι ξεκαρδιστικό να βλέπεις το δίδυμο των πρωταγωνιστών σ’ ένα συνέδριο όπου έχουν συγκεντρωθεί να μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας, ομολογώ ότι γούσταρα το κόλλημα του Carrey με τον James Bond, δεν μπορώ όμως να μην παραδεχτώ ότι όπως η συντριπτική πλειοψηφία των sequels, δείχνει κατώτερο από το «αυθεντικό». Σε καμία περίπτωση πάντως δεν σημαίνει ότι δεν διασκέδασα βλέποντάς τη και νομίζω ότι σε όσους λάτρεψαν τους χαρακτήρες του ηλίθιου και του πανηλίθιου, θα γουστάρουν τρελά. Αν σας αρέσει ο γαλλικός ασπρόμαυρος κινηματογράφος και ανήκετε στην κατηγορία των σινεφίλ που αρρωσταίνουν με τα blockbusters και τις ανάλαφρες κωμωδίες, κλειδωθείτε σπίτι σας και μη δείτε ούτε το trailer…
Σάκης Φράγκος
