ΟΝΟΜΑ ALBUM: “The damnation game” – SYMPHONY X
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1995
ΕΤΑΙΡΙΑ: Inside Out (Ευρώπη) / Zero Corporation (Ιαπωνία)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Michael Romeo, Steve Evetts, Eric Rachel
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρα – Michael Romeo
Φωνητικά – Russell Allen
Πλήκτρα – Michael Pinella
Τύμπανα – Jason Rullo
Μπάσο – Thomas Miller
Το progressive metal είχε αρχίσει να είναι στα φόρτε του κι εγώ αγόραζα μανιωδώς οτιδήποτε έστω και από το εξώφυλλο μου μύριζε prog. Κάπως έτσι βρήκα το “The damnation game” των SYMPHONY X 20 χρόνια πίσω κι αφού το ντεμπούτο τους είχε βγει μόνο στην Ιαπωνία μέχρι τότε, το μόνο που ρώτησα τον πωλητή ήταν: «είναι progressive;» και στην καταφατική του απάντηση, το αγόρασα χωρίς δεύτερη κουβέντα… Το πρώτο που κάνει εντύπωση, είναι οι εκπληκτικές κιθάρες του Michael Romeo, που είχαν αυτό που πάντα ήθελα από τον Malmsteen, δηλαδή περισσότερο όγκο στον ήχο του. Neoclassical progressive, στα καλύτερά του από τους SYMPHONY X, που στη συνέχεια γιγαντώθηκαν, αλλά τότε ακούγοντας το “The edge of forever”, την απαρχή ουσιαστικά από τις ασύλληπτες «ημι-μπαλάντες» (όπως το “The accolade” και τόσα άλλα μνημεία της μουσικής μας), έπαθα κοκομπλόκο. Δεν ήταν τυχαίο ότι στη ραδιοφωνική εκπομπή που είχα, το συγκεκριμένο κομμάτι έπαιζε σχεδόν κάθε εβδομάδα για αρκετούς μήνες!!! Ουσιαστικά από το άλμπουμ ξεχωρίζει το τρίπτυχο “The edge of forever”, “The haunting” (καρακλασικό ύφος SYMPHONY X) και το “The winter’s dream” που κλείνει το άλμπουμ. Από εκείνη τη φουρνιά των συγκροτημάτων, οι SYMPHONY X ήταν ένα από τα ελάχιστα που μπορούσαν να παίζουν υπερτεχνικά, αλλά να έχουν και κολλητικές μελωδίες. Σ’ εκείνο το άλμπουμ, υπήρχαν στιγμές που δεν το κατάφερναν εντελώς, αφού άλλοτε ακούγονταν cheesy κι άλλοτε απλά υπερβολικοί, αλλά είχαν τεθεί οι βάσεις. Μεγάλο όπλο, εκτός από τον Romeo, ο Russell Allen, που ανέλαβε τα φωνητικά στη θέση του μετριότατου Rod Tyler, ο οποίος είναι αρκετά νεαρός και άγουρος τότε, αλλά έδειχνε ότι επρόκειτο για κορυφαίο τραγουδιστή. Όσο για τους υπόλοιπους παίχτες, ιδιαίτερα ο Pinella στα πλήκτρα και ο Rullo στα ντραμς, αποδείχτηκαν «λίρα εκατό», συνεχίζοντας μέχρι σήμερα στο σχήμα και βοηθώντας το τα μέγιστα να βρίσκεται στην ελίτ του prog metal, με χαρακτηριστική άνεση. Πολύ ανώτερο από το ντεμπούτο (που ήταν σχετικά απογοητευτικό, να λέμε την αλήθεια), κάνει εντύπωση πως μέσα σε τόσους λίγους μήνες, βρέθηκε τόση έμπνευση μαζεμένη (αφού το “The damnation game” βγήκε λίγους μήνες μετά το “Symphony X”), δεν είναι όμως και το τόσο καλά κρυμμένο διαμάντι του prog metal. Ούτε καν στους 5 καλύτερους δίσκους του γκρουπ. Δείχνει όμως από πού ξεκίνησαν όλα και τέθηκαν οι βάσεις για το κολοσσιαίο υπερδημιούργημα που ακούει στο όνομα “The divine wings of tragedy”, το οποίο κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα.
Κείμενο SYMPHONY X: Σάκης Φράγκος
Χαρά Νέτη & Παναγιώτης ‘The Unknown Force’ Γιώτας
