Όνομα άλμπουμ: “Calling card”– Rory Gallagher
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ - 1976
ΕΤΑΙΡΙΑ – Chrysalis
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – Rory Gallagher & Roger Glover
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Κιθάρες/φωνητικά – Rory Gallagher  
πλήκτρα – Lou Martin
Τύμπανα – Rod De Ath
Μπάσο- Gerry McAvoy

Η έκτη στούντιο δουλειά του Ιρλανδού θεού της κιθάρας με το όνομα Rory Gallagher  εδραιώθηκε στα rock club και στην συνείδηση του rock κοινού (ειδικά του Ελληνικού), μέσα από μια σειρά ξεχωριστών τραγουδιών. Αυτά αποτέλεσαν το “Calling card”, που ήταν και η τελευταία δουλειά του με την κλασική σύνθεση των μπλουζ /ροκ άλμπουμ του. Στη συνέχεια επέλεξε την λογική του πιο σκληρού ήχου και του τρίο.

Η Ιρλανδέζικη παράδοση, κέλτικη για τους power metal φίλους, συναντά την αγάπη του κιθαρίστα με τα καρό πουκάμισα, για τα μαύρα μπλουζ και δημιουργεί ένα εκρηκτικό χαρμάνι. Από το εναρκτήριο “Do you read me”  με το στακάτο ρυθμό και το επαναλαμβανόμενο, κολλητικό ρεφρέν, που αγάπησαν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί, στο πιο «χαρούμενο», με δόσεις Ιρλανδέζικης υπαίθρου “Country mile”, στον αξεπέραστο rock ύμνο με τίτλο “Moonchild” τραγούδι που ακόμη αποτελεί βασικό κομμάτι της λίστας των rock (χαχαχα) ραδιοφώνων της χώρας μας, στο μπλουζίστικο και ταξιδιάρικο  “I ll admit you ‘re gone”. Μέχρι να τελειώσει η πρώτη πλευρά του βινυλίου έχει αδειάσει το  μπουκάλι του Jameson, ενώ έχουν πάει στα σκουπίδια σωροί επίδοξων ηρώων της κιθάρας παρέα με τα άλμπουμ τους, που δεν καταφέρνουν στο ελάχιστο να ακουμπήσουν, την μελωδία αλλά και το ρυθμικό ταλέντο του αξέχαστου Ιρλανδού.

Όμως όταν υπάρχει έμπνευση υπάρχει και δεύτερη πλευρά και εκεί θα συναντήσουμε τα “Secret agent” με πιο σκληρό ήχο και ένδειξη για το που θα κινούνταν ο Gallagher  στα επόμενα άλμπουμ. Το “Jack knife beat” φόρο τιμής στα μπλουζ και με κιθάρα που στην κυριολεξία σε καθηλώνει. Τον επίσης δημοφιλή ραδιοφωνικό ύμνο “Edge in blue”  με την μελαγχολία και τα ρυθμικά μέρη να το καθιστούν αιώνιο στην ροκ συλλογική μνήμη και το “Barley and grape rag”  ένα μικρό φόρο τιμής στην Ιρλανδέζικη παράδοση, από ένα γνήσιο τέκνο του σμαραγδένιου νησιού.

Το άλμπουμ αυτό αποτέλεσε την γέφυρα ανάμεσα στο μπλουζ και τη πιο hard rock  περίοδο του αλλά και τη στιγμή που ο Gallagher ενσυνείδητα αγκαλιάζει πέρα από τα μπλουζ και την δική του Ιρλανδέζικη μουσική παράδοση. Ίσως ένα από τα πιο αγαπημένα άλμπουμ παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα, με τραγούδια που έως σήμερα θα τα ακούσεις να ίπτανται και να γεμίζουν τα μικρά δρομάκια των Εξαρχείων, αργά το βράδυ, λίγο πριν το ξημέρωμα, παρέα με τους τελευταίους νοσταλγούς του rock n’ roll, σε ένα πάρτι υπέργειο, μυστικό, γεμάτο από την ψυχωμένη, κιθάρα του αφιονισμένου Ιρλανδού.

Στέλιος Μπασμπαγιάννης