ΟΝΟΜΑ ΑΛΜΠΟΥΜ: “Refresh the demon” – ANNIHILATOR
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1996
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Music For Nations
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Jeff Waters, Paul Blake
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, κιθάρα, μπάσο – Jeff Waters
Drums – Randy Black
Ο guitar wizard, Jeff Waters, μετά το “Set the world on fire”, είχε πάρει την απόφαση (για τους δικούς του λόγους) να κάνει τους ANNIHILATOR πιο πολύ solo project παρά κανονικό συγκρότημα. Οι «κακές» γλώσσες, λένε ότι οι κοντινοί του συνεργάτες έφευγαν διότι είχαν θέματα με τη διαχείριση των χρημάτων που έκανε ο Waters στο –δικό ΤΟΥ είναι η αλήθεια- συγκρότημα. Το “King of the kill” που είχε προηγηθεί δύο χρόνια νωρίτερα, ήταν στο ίδιο μοτίβο με το “Refresh the demon”, όπου ο Waters τραγουδούσε, έπαιζε μπάσο και κιθάρα (φυσικά) και είχε στα τύμπανα τον Randy Black.
Στο “Refresh the demon”, απλά έβαλε τον Dave Davis να κάνει κάποια έξτρα κιθαριστικά σόλο και τον Lou Bujdoso να κάνει δεύτερα φωνητικά. Δηλαδή και πάλι ένα solo project, με την ονομασία ANNIHILATOR (ώσπου το επόμενο στάδιο ήταν το “Remains”, όπου τους έδιωξε όλους και ησύχασε έχοντας drum machine το οποίο προγραμμάτιζε εκείνος!!!). Το θέμα είναι ότι σε σύγκριση με το “King of the kill”, που είχε πολύ μεγαλύτερη ποικιλία σαν δίσκος, το “Refresh the demon”, ακούγεται πιο «μονόπατο», σε καθαρά speed μονοπάτια, με άνισες όμως συνθέσεις.
Οι καλές συνθέσεις του δίσκου είναι μαζεμένες στην αρχή, με το ομώνυμο κομμάτι που σπέρνει, το “Syn. Kill 1” που θα μπορούσε να είναι η συνέχεια του “Set the world on fire”, το αγαπημένο μου “A man called nothing” που είναι στο μοτίβο του “Fun palace”, το “Pastor of disaster” φοβερό, ρυθμικό, γκρουβάτο (ίδιο με αρκετά παλιότερα τραγούδια του Waters και πάλι, όμως) και το “Ultraparanoia” με τον ultra speed ρυθμό. Τα υπόλοιπα τραγούδια, με μία μικρή εξαίρεση στο “City of ice” που έχει κάποια ενδιαφέροντα σημεία, είναι παντελώς αδιάφορα και ξεκάθαρα fillers. Η παρακμή των ANNIHILATOR είχε ξεκινήσει και το γκρουπ έφτασε στο ναδίρ με το “Remains”.
Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε για την κιθαριστική δουλειά, που όπως πάντα είναι άψογη, η αλήθεια όμως είναι ότι ο Waters δεν είναι επαρκής ως τραγουδιστής (όσο είναι ως κιθαρίστας), ενώ κάπου και η παραγωγή του δίσκου είναι πολύ επίπεδη, με την κιθάρα που πάντα ακούγονταν αρκετά «ψηφιακή» να το παρακάνει τώρα. Για το εξώφυλλο, καλύτερα να μην το συζητήσουμε… Τραγικά γελοίο… Δεν είναι στις κακές στιγμές των ANNIHILATOR, δεν είναι και στις καλύτερες. Στέκεται κάπου στο ενδιάμεσο, σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για το thrash, που όλα τα γκρουπ είχαν μία έλλειψη προσανατολισμού.
Σάκης Φράγκος
Did you know that:
Στην επανακυκλοφορία του δίσκου, συμπεριλαμβάνεται μία διασκευή στο “Riff raff” των AC/DC, που είναι το αγαπημένο συγκρότημα όλων των εποχών του Jeff Waters
