ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Black gives way to blue” – ALICE IN CHAINS
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2009
ΕΤΑΙΡΕΙΑ: Virgin/EMI
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Nick Raskulinecz
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά/Lead Kιθάρα – Jerry Cantrell
Φωνητικά/Ρυθμική Κιθάρα – William DuVall
Μπάσο – Mike Inez
Τύμπανα – Sean Kinney
Μία από τις πιο όμορφες ιστορίες της τελευταίας δεκαετίας ξετυλίγεται στα 54’ που διαρκεί ο 4ος δίσκος των ALICE IN CHAINS… To “Black gives way to blue” ήταν κάτι που ήταν δίκαιο κι έγινε πράξη μετά κι από τις προτροπές των οπαδών να συνεχίσουν για να τιμήσουν τη μνήμη του αδικοχαμένου Layne Staley ο οποίος το 2002 άφησε αυτό το μάταιο κόσμο. 14 χρόνια μετά το τελευταίο ομότιτλο άλμπουμ τους, εμφανίστηκαν ξανά δισκογραφικά κι αφού είχαν κάνει συναυλίες για την επανένωση τους οι οποίες χρονολογούνται από το 2005 σε συναυλία για τα θύματα του τσουνάμι στην Νότια Ασία το 2004. Στη συναυλία εκείνη στις 18 Φεβρουαρίου του 2005 στην πατρίδα τους το Seattle και πρώτη τους μετά από 9 χρόνια, είχαν στα φωνητικά τον Pat Lachman των DAMAGEPLAN και καλεσμένους τον Maynard James Keenan των TOOL και την Ann Wilson των HEART. O τραγουδιστής και δεύτερος κιθαρίστας William DuVall γνωρίστηκε με τον Jerry Cantrell το 2000 και η τότε μπάντα του, COMES WITH THE FALL, συνόδευσε τον ξανθό κιθαρίστα για την περιοδεία του στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ “Degradation trip”. Εκεί ήταν η πρώτη φορά που ο DuVall τραγούδησε τα φωνητικά του Layne Staley στα παλιά κομμάτια των ALICE IN CHAINS.
Το 2006 ο DuVall έγινε κι επίσημα μέλος κι αφού πρώτα οι Sean Kinney και Mike Inez είχαν καλέσει τον τραγουδιστή των SPONGE και SPYS4DARWIN, Vin Dombroski, ο οποίος τζάμαρε μαζί τους αλλά το rhythm section των AIC ένιωσε ότι δεν ήταν ο κατάλληλος για τη θέση. Σύμφωνα με τον Cantrell, ο DuVall χρειάστηκε μόλις μία οντισιόν για να γίνει μέλος της μπάντας, o οποίος τραγούδησε το “Love, hate, love” κι όταν τέλειωσε το κομμάτι, ο Sean Kinney κοίταξε τους Cantrell/Inez και είπε «νομίζω η έρευνα μόλις τέλειωσε». Αυτό που τους τράβηξε στον DuVall ήταν ότι δεν προσπάθησε να μιμηθεί τον Layne, ενώ υπήρχε ενδιαφέρον κι από τον συγχωρεμένο πλέον Scott Weiland (STONE TEMPLE PILOTS, VELVET REVOLVER) στο να μπει στο συγκρότημα. Το σκεπτικό της επανένωσης ήταν να τιμήσουν το παρελθόν τους και τη μνήμη του Layne, αλλά δεν υπήρχαν σκέψεις για νέο δίσκο. Το 2008 τελικά και συγκεκριμένα τον Οκτώβριο, άρχισε η ηχογράφηση του νέου υλικού στο στούντιο 606 των FOO FIGHTERS στο Los Angeles με παραγωγό τον Nick Raskulinecz. Eκείνη τη στιγμή δεν υπήρχε συμβόλαιο με εταιρεία και οι Cantrell/Kinney χρηματοδότησαν το άλμπουμ. Οι ηχογραφήσεις είχαν τελειώσει στις 18 Μαρτίου του 2009 και το άλμπουμ μιξαρίστηκε με σκοπό να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβρη.
Η ηχογράφηση τέλειωσε στα 43α γενέθλια του Cantrell και την ίδια μέρα γεννήθηκε ο γιός του DuVall. Ανακοινώθηκε ένα μήνα μετά ότι ο δίσκος θα κυκλοφορούσε μέσω της Virgin/EMI, ενώ στις 11 Ιουνίου ανακοινώθηκε ο τίτλος του δίσκου που θα ήταν “Black gives way to blue” και η επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας που θα ήταν η 29η Σεπτεμβρίου. Επίσης έγινε γνωστό ότι η Αυτού Τεραστιότης Elton John θα έπαιζε πιάνο στο ομότιτλο κομμάτι που θα ήταν και φόρος τιμής στον Layne Staley. Ο Cantrell ανέλαβε τον κύριο όγκο των φωνητικών, ενώ ο DuVall τραγουδάει μόνος του στο “Last of my kind”. Στις 30 Ιουνίου βγήκε το πρώτο δείγμα του δίσκου το οποίο ήταν το φοβερό “A looking in view”, το οποίο αν και δεν ήταν το πρώτο single του δίσκου, έγινε το πρώτο βίντεο κλιπ στις 7 Ιουλίου. Μάλιστα μέσα στη χρονιά προτάθηκε και για Grammy για καλύτερη hard rock απόδοση. Το “Check my brain” (ύμνος) βγήκε σαν επίσημο πρώτο single στις 14 Αυγούστου, ενώ το βίντεο κλιπ έγινε διαθέσιμο ακριβώς ένα μήνα μετά (14 Σεπτεμβρίου) και επίσης προτάθηκε στην ίδια κατηγορία Grammy όπως και το “A looking in view”, αμφότερα φυσικά όπως είναι αντιληπτό δεν κέρδισαν.
Το άλμπουμ ήταν εξαιρετικό με κορυφαίες στιγμές όπως τα προαναφερθέντα κομμάτια, το συναισθηματικά φορτισμένο “Your decision” (καταπληκτικό βίντεο κλιπ), το γκρουβάτο “Lesson learned”, το παρελθοντολάγνο “Private hell” και φυσικά το ύστατο αντίο στον Layne Staley στο ομότιτλο κομμάτι που θριαμβευτικά κλείνει το δίσκο. Ο δίσκος πούλησε τρελά και ανέβηκε στο νούμερο 5 του Billboard με πωλήσεις που ξεπέρασαν το μισό εκατομμύριο αντίτυπα στην Αμερική και γενικά πωλήσεις άνω του ενός εκατομμυρίου αντιτύπων παγκοσμίως! Σαν singles το “A looking in view” ανέβηκε στο νούμερο 12, το “Lesson learned” στου νούμερο 4, ενώ τα “Check my brain” και “Your decision” στρογγυλοκάθησαν στο νούμερο 1! Ο δίσκος γενικά επέστρεφε στον ήχο των “Facelift”/”Dirt” με ένα πιο προσωπικό και εσωτερικό ήχο και με πολύ βαρύτερη προσέγγιση από το παρελθόν. Η επιστροφή τους χαιρετήθηκε με αποθέωση από όλους τους οπαδούς ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που ενώ δεν τους άκουγαν παλιότερα, βρήκαν πλέον το δίσκο με τον οποίο απέκτησαν ισχυρή σχέση και επαναθεώρησαν τις απόψεις τους για το συγκρότημα. Ο Cantrell στο ρόλο του κύριου τραγουδιστή είναι τρομερός, με τον ίδιο να δηλώνει ότι ο ίδιος ο Layne τον προέτρεπε πάντα να τραγουδήσει με το σκεπτικό «είναι τα τραγούδια σου, τα παιδιά σου, έχεις φωνάρα, πρέπει να τραγουδάς περισσότερο».
Η αίσθηση ότι το συγκρότημα είπε το επίσημο τελευταίο αντίο στον αγαπημένο φίλο τους και ότι προχώρησαν σαν μπάντα περήφανα με το κεφάλι πολύ ψηλά, τους έδωσε πάρα πολλούς πόντους και θεωρείται μέχρι σήμερα ως το καλύτερο reunion άλμπουμ των τελευταίων… πάρα πολλών ετών, για κάποιους και όλων των εποχών, ακόμα πάνω κι από κοτζάμ “Perfect strangers” επίπεδα ας πούμε. Οι ίδιοι σε ερωτήματα του τύπου «Πιστεύετε ο Layne θα θύμωνε που συνεχίσατε χωρίς αυτόν» απαντούσαν «Θα θύμωνε που κάναμε τόσα χρόνια να βγάλουμε δίσκο. Πάντα μας ενθάρρυνε να συνεχίσουμε χωρίς αυτόν όταν δεν ήταν καλά». Οι ALICE IN CHAINS νίκησαν τους προσωπικούς τους δαίμονες και από τότε πραγματοποιούν μία αξιοθαύμαστη πορεία, πιο μεστοί από ποτέ, σαν το παλιό καλό κρασί. Όσον αφορά το εξώφυλλο που ανατομικά δείχνει μία καρδιά και ήταν ιδέα του Sean Kinney, ο Cantrell εξηγούσε: «Οι καρδιές μας ράγισαν στην απώλεια του Layne και των ίδιων μας των εαυτών. Κι επίσης χρειαζόταν μεγάλη καρδιά για να μπορέσουμε να περάσουμε όλη αυτή τη διαδικασία και μόνο του να μας δοθεί η ευκαιρία, ώστε να σταθούμε στα πόδια μας και να το ρισκάρουμε μέχρι τέλους. Κι επίσης γιορτάζουμε και τιμούμε τη ζωή του Layne”.
Did you know that:
Περιγράφοντας κάποιους από τους στίχους των κομματιών, ο Cantrell δήλωνε ότι το “A looking in view” μιλάει για μία σειρά πραγμάτων που σε κρατάνε σφιγμένο μέσα σου, το “Check my brain” μιλάει για τη μετακόμιση του από το Seattle στο Los Angeles το 2003, το “Your decision” μιλάει για το να επιβιώνεις από τον πόνο και να διαλέγεις να ζήσεις τη ζωή σου, ενώ το “Private hell” που πολλοί πίστευαν ότι αναφέρεται στον Layne, αναφέρεται στο χωρισμό του με μία κοπέλα που αγαπούσε πολύ και δεν ήταν αρκετά άντρας στο να μπορέσει να συνεχίσει μαζί της.
Υπήρξε ένα κομμάτι που έγραψε ο DuVall με τον τίτλο “Tongue tied” για τον φίλο του Sean Costello, που αυτοκτόνησε το 2008, αλλά δε μπήκε ποτέ στο δίσκο.
Στις εμφανίσεις τους για την περιοδεία του δίσκου, φαινόταν το εξώφυλλο σε προτζέκτορα με την καρδιά να χτυπάει πριν βγει η μπάντα στη σκηνή, ενώ φτιάχτηκε και μία ειδική κιθάρα για τον Cantrell με το εξώφυλλο πάνω στο σώμα της.
Ο δίσκος κέρδισε το βραβείο καλύτερου δίσκου στα Revolver Golden God Awards και στα Metal Storm Awards. Eπίσης μπήκε στα charts σε 20 χώρες, ενώ εκτός της Αμερικής, έγινε χρυσό και στον Καναδά.
Υ.Γ.: Για σένα εκεί ψηλά. Δεν έφυγες ΠΟΤΕ!
Άγγελος Κατσούρας
