ΟΝΟΜΑ ALBUM: ‘Oui avant-garde a chance’ – SKYCLAD
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 1996
ΕΤΑΙΡΙΑ: Massacre
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: Kevin Ridley
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Μπάσο, κιθάρα, μαντολίνο, πλήκτρα – Graeme English
Φωνητικά – Martin Walkyier
Βιολί, πλήκτρα, πιάνο – George Biddle
Τύμπανα – Paul A.T. Kinson
Κιθάρα – Steve Ramsey
Μιλάμε για τον έβδομο δίσκο σε έξι χρόνια και τον δεύτερο δίσκο που κυκλοφόρησαν οι SKYCLAD μέσα στο 1996, μετά το “Irrational anthems”!!! Και σας προκαλώ να μου πείτε ποιος απ’ αυτούς τους δίσκους που βγήκαν μέχρι τότε, ήταν έστω απλά καλός… Στην αρχή ήταν να κυκλοφορήσει σε μορφή EP, αλλά τελικά βρέθηκαν με 8 καινούργια τραγούδια, στα οποία προσέθεσαν δύο διασκευές και δύο remixes και βγήκε ένας κανονικότατος, full length δίσκος.
Το πρώτο που έχω να τονίσω για το “Oui…” είναι ότι περιέχει τα ωραιότερα λογοπαίγνια που έχουμε δει μαζεμένα σε δίσκο των SKYCLAD. Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω: “Great blow for a day job” (γελάω και μόνο που το γράφω), “Bombjour!” (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το προηγούμενο έτος ο Ζακ Σιράκ, τότε πρόεδρος της Γαλλίας, είχε κάνει πυρηνικές δοκιμές και ακούει τα σχολιανά του από τον Walkyier), “A badtime story”… Το εναρκτήριο “If I die laughing, it’ll be an act of God”, είναι το αντίστοιχο “Inequality street” από το “Irrational anthems” κι από εκεί και πέρα εναλλάσσονται κομμάτια μεσαίων και γρήγορων ταχυτήτων, με μπαλάντες όπως το απίστευτα συναισθηματικό “Constance eternal”. Ένα rollercoaster συναισθημάτων και ταχυτήτων, με το folk στοιχείο να είναι πιο έντονο από ποτέ με όλο το σκηνικό να θυμίζει κάτι από… χωριάτικη σαλάτα!!!
Θυμάμαι έντονα ότι το γκρουπ κατακρίθηκε από τους πιο «ακραιφνείς» μεταλλάδες για τις διασκευές τους. Ποιος είπε όμως ότι οι NEW MODEL ARMY (διασκεύασαν το “Master race”) δεν ήταν από την αρχή μία από τις επιρροές τους; Αλλά όταν οι SEPULTURA διασκεύαζαν το “The hunt”, όλα ήταν αγγελικά πλασμένα… Ή το πιο “pop/folk” “Come on Eileen” των DEXY’S MIDNIGHT RUNNER, δεν είναι ένα κομμάτι που ταιριάζει γάντι στο ύφος του EP. Φυσικά, ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να δώσουμε στους ασύλληπτους στίχους του Martin Walkyier, όπου η ειρωνεία και ο αυτοσαρκασμός είναι κάτι που πρέπει να μελετηθεί ενδελεχώς.
Εκείνη την περίοδο, οι SKYCLAD ήταν μέσα στο top-3 των αγαπημένων συγκροτημάτων μου, όπως και για πολύ κόσμο ακόμη. Μέχρι και το “The answer machine” έβγαζαν δίσκους υπέρτατης ποιότητας. Η απορία μου μέχρι σήμερα είναι ότι ενώ εκείνη την περίοδο οι SKYCLAD απολάμβαναν μίας απίστευτης δημοφιλίας στη χώρα μας, σήμερα φαίνεται να είναι εντελώς ξεχασμένοι ακόμα κι από αυτούς που φαινομενικά τους γούσταραν πάρα πολύ τότε… Που στο καλό είναι αυτοί που γέμιζαν επανειλημμένως το «Ρόδον» στις συναυλίες τους εκείνα τα χρόνια;
Did you know:
Οι ίδιοι οι SKYCLAD έλεγαν ότι ο δίσκος αυτός σημαίνει “We haven’t got a chance”, αφού στα γαλλικά (που φαίνεται ότι ο τίτλος είναι γραμμένος), δεν βγάζει κανένα νόημα…
Εκείνη την περίοδο είχαν πολύ σημαντικό πρόβλημα στη θέση του ντράμερ κι ενώ ο Paul A.T. Kinson αναφέρεται επίσημα ως ο ντράμερ τους, έπαιξε μόνο στα 5 από τα 12 τραγούδια, με τον Paul Smith να παίζει στα υπόλοιπα…
Σάκης Φράγκος
