Βραδιά αφιερωμένη στον ατμοσφαιρικό metal ήχο με τα τρία από τα τέσσερα σχήματα να έχουν γυναικεία φωνητικά. Το είδος αυτό στα mid/late 90s έζησε μεγάλες στιγμές και πλέον νεότερες μπάντες σαν τους DRACONIAN καλούνται με τα καλά τους album να «αναστήσουν» τη σκηνή αυτή. Σίγουρα με το περσινό “Sovran” τα κατάφεραν περίφημα και η, προ εξαετίας, εμφάνιση τους έθεσε ψηλά τον πήχη των προσδοκιών των fans τους. Μόνο που δε γέμισε το Κύτταρο όπως γέμισε το 2010 το ΑΝ για χάρη τους, γεγονός που εξηγείται μεταφυσικά από το γεγονός ότι έπαιξαν ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου.
Πρώτοι ανέβηκαν στη σκηνή οι IMMENSITY, που θα κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, “The Isolation Splendour”, στα τέλη Φεβρουαρίου. Ο Λεωνίδας Χατζημιχάλης με μακρά πορεία στα progressive μονοπάτια της ελληνικής σκηνής με μπάντες όπως οι FATAL MORGANA, εξέπληξε με την απόδοση του στα ακραία φωνητικά, χρωματίζοντας τη φωνή του σε πολλά σημεία. Αντίθετα τα καθαρά του φωνητικά χάθηκαν στο διαχωρισμό των οργάνων του εξαμελούς συγκροτήματος. Κινούνται σε ατμοσφαιρικά doom μονοπάτια και ακούστηκαν σε εμένα πολύ κοντά στους πρώιμους THE GATHERING με τις gloomy lead κιθάρες – προδόθηκαν και από το μπλουζάκι που φορούσε ο drummer τους, Γιάννης Φιλλιπαίος. Μετά από περίπου 40 λεπτά αποχώρησαν αποσπώντας το ζεστό χειροκρότημα του μισοάδειου club.
Οι CAELESTIA έχουν παίξει με πολλές μπάντες ως support και σίγουρα έχουν καταφέρει να είναι δεμένοι στα live τους. To set τους βασίστηκε στο περσινό “Beneath abyss” και παρουσίασαν και ένα καινούριο ακυκλοφόρητο κομμάτι, πιστό στο ατμοσφαιρικό doom/death ύφος τους. Όπως ήταν αναμενόμενο τα βλέμματα τράβηξε ο Νίκος Παλίβος στα brutal φωνητικά και η Δήμητρα Βίντσου στα γυναικεία. Προσωπικά θεωρώ ότι πρέπει να ξεφύγουν από τον τρόπο που τοποθετούν στα κομμάτια τους τα φωνητικά αυτά, γιατί είναι χιλιοπαιγμένος και ακούγονται πλέον τυπικά. Όσοι πάντως αρέσκονται σε αυτό το στυλ ατμοσφαιρικού metal ίσως βρουν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτούς.
Οι ELYSION ήταν η πιο πειστική support εμφάνιση της βραδιάς, παρουσιάζοντας όλα τα στοιχεία που αναδείχτηκαν από τις female fronted μπάντες των 00s: καταιγιστικοί ρυθμοί, κοφτές ρυθμικές κιθάρες και γυναικεία φωνητικά με μελωδικές γραμμές. Η Χριστιάννα ξέρει να στηθεί στη σκηνή και να τραβήξει την προσοχή του κοινού με την ερμηνεία της. Παρουσίασαν κομμάτια από τα δύο full length album τους και μια διασκευή στους RAMMSTEIN, το “Mein Herz Brennt”. Από τα δικά τους ξεχώρισαν τα “Someplace Better” και “Killing My Dreams”.
Ακριβώς στην ώρα τους ανέβηκαν στη σκηνή οι DRACONIAN, που εμφανίστηκαν με αλλαγμένο line up. Ο μπασίστας τους Fredrik Johansson αποχώρησε μετά από πολλά χρόνια, όπως και ο drummer τους Jerry Torstensson. Τη θέση τους κλήθηκαν να καλύψουν οι Daniel Anghede και Tarald Lie, οι οποίοι τα πήγαν περίφημα όπως και όλη η μπάντα στη μια ώρα που ήταν επί σκηνής.
Προφανώς δεν είχαν καιρό να ετοιμάσουν περισσότερα κομμάτια και αρκέστηκαν σε μόλις οχτώ κομμάτια, τα τέσσερα εκ των οποίων από το τελευταίο τους album, “Sovran” (“Stellar Tombs”, “Heavy Lies The Crown”, “Pale Tortured Blue”, “Rivers Between Us”). Από τις προηγούμενες δουλειές τους διάλεξαν τα “A Scenery Of Loss” “Dishearten”, “Death, Come Near Me” και το “Bloodflower”, στο οποίο έγινε πραγματικά χαμός! Η Heike Langhans τόσο σαν παρουσία όσο και σαν φωνή έκλεψε την παράσταση, μαζί με τον ηγέτη και frontman της μπάντας, Anders Jacobsson.
Καταληκτικά ήταν μια βραδιά ιδανική για όσους αρέσκονται στον ατμοσφαιρικό doom/death ήχο. Αν και πλέον εν έτει 2016 o ήχος αυτός θεωρείται παρωχημένος, αποδείχτηκε από τη βραδιά αυτή ότι υπάρχουν ακόμα μπάντες που δραστηριοποιούνται και αναζητούν την αναγνώριση των κόπων τους. Προσωπικά δεν πείστηκα από τις support μπάντες, ενώ αντίθετα οι DRACONIAN με έπεισαν ότι βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο και στα live τους, πέρα από τις στουντιακές δουλειές τους. Κι όλα αυτά με session μουσικούς…τί καλύτερο να ζητήσει κανείς;
Κείμενο/φωτογραφίες: Λευτέρης Τσουρέας
