Νομίζω πως ο Καλλιτέχνης Udo Dirkschneider, δεν χρειάζεται συστάσεις γιατί μέχρι να σβήσει ο ήλιος θα αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια στο heavy metal χώρο. Το σημαντικό είναι ότι με το προσωπικό του σχήμα, όταν αποχώρησε από τους ACCEPT έχει κυκλοφορήσει πολύ αξιόλογα albums, αντάξια της φήμης που έχει. Ήταν λοιπόν κάπως στενάχωρο για μένα μπαίνοντας στο χώρο να βλέπω μετρημένα 50 άτομα τα οποία δεν νομίζω στο τέλος της βραδιάς να ξεπέρασαν τα 400 σε προσέλευση και μπορεί να αναφέρω και πολλούς. Σαφώς ο καθένας έχει τους λόγους του που δεν ήρθε και είναι άκρως σεβαστοί αλλά νομίζω ότι ο Udo και η παρέα του με αυτά που προσφέρουν αξίζει να τον βλέπεις ζωντανά.
Πριν όμως από το κυρίως πιάτο την συναυλία άνοιξαν δυο συγκροτήματα που βάση αυτών που παρουσίασαν, ήταν διαμετρικοί αντίθετοι. Πρώτοι ήταν οι Λετονοί KISS OF THE DOLLS, οι οποίοι στα περίπου 30 λεπτά που ήταν στην σκηνή αποτέλεσαν ένα από τα χειρότερα groups που έχω ακούσει. Προσπαθούν να συνδυάσουν heavy metal στοιχεία με πιο rock ή rock‘n’roll, χωρίς όμως καμία επιτυχία. Μερικά από τα τραγούδια τους είναι στην μητρική τους γλώσσα, κάτι που σαφώς δεν βοηθάει. Δυστυχώς δεν έχουν δυο πράγματα: Πρώτον έναν καλό τραγουδιστή γιατί αυτός που έχει το μικρόφωνο ανά στιγμές ακουγόταν σαν φάλτσα καρακάξα ή παπαγάλος που τραγουδούσε από το κλουβί του και σου «έσπαγε» τα νεύρα. Δεύτερον δεν υπάρχει η λέξη «τραγούδι» σε αυτούς. Ότι ακούγαμε ήταν ένα μουσικό συνονθύλευμα από νότες χωρίς καμία σειρά και φυσικά μελωδία. Χαρακτηριστική ήταν η ατάκα έτερου συντάκτη από άλλο site που ήταν διπλά μου: «ρε συ μήπως κάνουν πρόβα;». Αυτή η φράση συνόψιζε την εμφάνιση τους αφού πιο πολύ έμοιαζαν με σχολική μπάντα που έπαιζε σε χοροεσπερίδα, παρά ένα σχήμα που «άνοιγε» το live του U.D.O. Μου θύμισε τα εφηβικά μου χρόνια που ψάχναμε να ακούσουμε ότι πιο παρακμιακό υπήρχε στο heavy metal «έτσι για την φάση». Όσοι κατάφεραν και τους άκουσαν ήταν ήρωες γι’ αυτό και υπήρχαν χλιαρά χειροκροτήματα στο τέλος.
Έχοντας κατά νου ότι πέρασε, είχα μια πεποίθηση ότι και οι RED PARTIZAN που θα ακολουθούσαν, θα ήταν κάτι παρόμοιο. Ευτυχώς δεν δικαιώθηκα. «Ψάχνοντάς» τους πριν πάω στο live, αφού δεν τους ήξερα, διάβασα ότι το group είναι το δημιούργημα του Manuel Mijalkovski, που δημιούργησε το 2004 τους THE BOYSCOUT όπου συμμετείχαν στα albums τους οι Michael Voss (Michael Schenker, CASANOVA, MAD MAX), Robin Beck και Amanda Somerville. Ο Mijalkovski γεννήθηκε στην Γιουγκοσλαβία αλλά μεγάλωσε στην Γερμανία. Για τουλάχιστον έξι εβδομάδες το χρόνο πήγαινε στην πατρίδα του όπου ο παππούς του, τού έλεγε ιστορίες από τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο όπου πολέμησε με τους συμπατριώτες του (Partizans). Τα τελευταία χρόνια έχει διαγνωστεί με ινομυαλγία που είναι μια μορφή ρευματισμού και πιο συγκεκριμένα εξωαρθρικού ρευματισμού καθώς αφορά πόνο στους μυς και όχι στις αρθρώσεις. Πιο πρόσφατα διαγνώστηκε και με καρκίνο στο έντερο.
Θεωρώντας λοιπόν ότι οι THE BOYSCOUT ήταν ένα soft συγκρότημα για αυτόν, και θέλοντας να τιμήσει τον παππού του αλλά να διοχετεύσει μουσικά την οργή του για όλα αυτά που έχει πάθει, δημιούργησε τους RED PARTIZAN. Ευτυχώς στα περίπου 40 λεπτά που ήταν στην σκηνή αυτό που βλέπαμε δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο μουσικά αλλά τουλάχιστον δεν ήταν τόσο ενοχλητικό όσο οι προηγούμενοι. Οι RED PARTIZAN είναι μια μουσική μίξη από heavy metal στο ύφος του U.D.O. ή των VANIZE (το συγκρότημα του αδελφού του Udo) αλλά με πιο βαριές, μοντέρνες συνθέσεις και πολλά industrial στοιχεία. Το μικρόφωνο εκτός του Mijalkovski έχει παράλληλα και μια αιθέρια καλλίφωνη ύπαρξη, η Alina. Μάλλον ακόμα δεν έχουν «βρει τα πατήματα» τους αλλά ότι βλέπαμε δεν ήταν αδιάφορο αφού και καλό ήχο είχαν αλλά και διάθεση να διασκεδάσουν το κοινό με συνθέσεις απλά καλές για την στιγμή. Χαρακτηριστικά ο μπρατσωμένος μπασίστας, προσπαθούσε συνεχώς να «ανεβάσει» το κοινό. Μέχρι και στην αρένα κατέβηκε, προσπαθώντας κάτι να κάνει, με όχι όμως μεγάλη ανταπόκριση. Οι RED PARTIZAN νομίζω ότι μπορούν να κάνουν κάτι καλό, και να αρέσουν πολύ στο κόσμο κάτι που φάνηκε και από το χειροκρότημα που έλαβαν στο τέλος που ήταν αρκετά «ζεστό». Τουλάχιστον ήταν ότι έπρεπε πριν απολαύουμε για ακόμα μια φορά τον Στρατηγό.
Θοδωρής Μηνιάτης
Στις 21:26 ακριβώς τα φώτα σβήνουν και ένα intro από ήχους εργοστασίου/χυτηρίου μετάλλων βγαίνει από τα ηχεία την ίδια στιγμή που η σκηνή φωτίζεται με τα εντυπωσιακά σκηνικά τα οποία είναι βασισμένα στο εξώφυλλο του τελευταίου δίσκου “Steelfactory”. Είχε έρθει η ώρα του Στρατηγού ο οποίος έκανε τελευταίος την εμφάνισή του και ενώ η μπάντα είχε ξεκινήσει να παίζει το “Tongue reaper”. Από την αρχή γίνεται φανερό ότι οι U.D.O. έχουν έρθει ορεξάτοι και παρά το γεγονός ότι το Academy ήταν μισόαδειο, όσοι ήμασταν εκεί τραγουδάμε με όλη μας τη δύναμη το κομμάτι ενώ η συνέχεια με το μπάσταρδο αδελφάκι του “Living for tonite”, δηλαδή το “Make the move”, δημιουργεί ακόμη περισσότερο χαμό. Η φωνή του Στρατηγού είναι σε απίστευτη φόρμα και παρά το γεγονός ότι οι κινήσεις του ήταν σαφώς περιορισμένες λόγω του πρόσφατου προβλήματος υγείας που αντιμετώπισε με το πόδι του, δεν πτοήθηκε ούτε κατ’ ελάχιστο και η συνολική του απόδοση άγγιξε το άριστο! Τα ίδια ισχύουν και για τα υπόλοιπα μέλη των U.D.O. που έπαιζαν σαν μια καλοκουρδισμένη μηχανή ενώ αξίζει να σημειώσουμε ότι τα δύο νέα μέλη, οι Dee Dummers στην κιθάρα και Tilen Hudrap στο μπάσο, έχουν «δέσει» άψογα με τους Sven Dirkschneider & Andrey Smirnov. Ειδικά το όλο παρουσιαστικό του Hudrap σου έδινε την εντύπωση μίας νεότερης εκδοχής του παλιού μπασίστα Fitty Wienhold ο οποίος αποχώρησε πρόσφατα από τη μπάντα.
Οι U.D.O. παρουσίασαν ένα set list 20 κομματιών το οποίο κάλυψε μεγάλο μέρος του δισκογραφικού παρελθόντος των Γερμανών. Δυστυχώς δεν ακούσαμε κάτι από τα αγαπημένα μου “Thunderball” και “Mean machine” αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Μερικά από τα highlights της βραδιάς ήταν τα εξής: α) Το προαναφερθέν “Make the move” μαζί με όλα τα υπόλοιπα κομμάτια από το εξαιρετικό “Steelfactory” έδειξαν πόσο σπουδαίος δίσκος είναι αλλά και πόσο έχει ήδη αγαπηθεί από τον κόσμο, β) το “Independence day” που μας γύρισε πίσω στο πρώτο reunion των U.D.O. και μας θύμησε τι δισκάρα ήταν το “Solid”, γ) οι back to back εκτελέσεις του “In the darkness” και “I give as good as I get” που για μένα ήταν το απόλυτο highlight της βραδιάς, δ) η εκτέλεση του “Heart of gold” που μπορεί να μην έφτασε την αντίστοιχη στουντιακή εκδοχή αλλά είναι πάντοτε ευχάριστο συναίσθημα να ακούς κάτι από το “Faceless world” και ε) όλο το encore με ειδική αναφορά στο “Animal house” που μας γύρισε πίσω στο 1987 και στο…Happening και το Rock City!
Σε μία χρονιά που έχουμε έναν πραγματικό καταιγισμό συναυλιών και ο κόσμος αναγκαστικά κάνει τις επιλογές του, η συναυλία των U.D.O. αποτέλεσε το πρώτο «θύμα» αφού η προσέλευση ήταν χαμηλή. Θα έλεγα ότι ήταν λίγο παραπάνω κόσμος από την αντίστοιχη εμφάνιση των U.D.O. το 2004 στο Ρόδον. Δεν ξέρω αν θα έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τον Στρατηγό ξανά επί ελληνικού εδάφους. Τα χρόνια περνούν και το outro του “The show must go on” με όλη τη μπάντα και τον κόσμο να τραγουδάει το ρεφραίν ίσως αποδειχτεί προφητικό για το μέλλον των U.D.O. Ελπίζω πως όχι, γιατί με δίσκους σαν το “Steelfactory” και με απόδοση σαν αυτή στο Academy το μέλλον φαντάζει ακόμη ελπιδοφόρο.
Set List: “Tongue reaper”/”Make the move”/”24/7”/”Mastercutor”/”A cry of a nation”/”Metal machine”/”Independence day”/”In the heat of the night”/”Vendetta”/”Rising high”/”In the darkness”/”I give as good as I get”/”Timebomb”/”Hungry and angry”/”Heart of gold”/”One heart one soul”…Encore: “Holy”/”Animal house”/”Man and machine”/”The want war”
Σάκης Νίκας
Φωτογραφίες: Χριστίνα Αλώση
