ΟΝΟΜΑ ALBUM: “Visions of Eden” – VIRGIN STEELE
ΕΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ: 2006
ΕΤΑΙΡΙΑ: T&T/Sanctuary
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ: David DeFeis
ΣΥΝΘΕΣΗ ΜΠΑΝΤΑΣ:
Φωνητικά, Keyboards, Μπάσο, Κιθάρα – David DeFeis
Τύμπανα – Frank Gilchriest
Κιθάρα – Edward Pursino
Κιθάρα (συμπληρωματικά μέρη) – Josh Block
Οι αδυναμίες δεν κρύβονται…όλα αυτά τα χρόνια –μέσα από διάφορα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα- έχω τονίσει σε κάθε δυνατή ευκαιρία την αγάπη μου για τους VIRGIN STEELE. Ξέρω…εδώ και αρκετό καιρό καταθέτουν δουλειές οι οποίες είναι κατώτερες των υψηλών προσδοκιών μας απογοητεύοντας τους οπαδούς τους ανά τον κόσμο. Σε όλα αυτά ήρθε να προστεθεί και η πρόσφατη, απερίγραπτη (όσο και αστεία) εμφάνισή τους στο Κύτταρο για να «δέσει το γλυκό». Κι όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι. Μπορεί κάποιοι να παράτησαν τους VIRGIN STEELE στο “Invictus” ή βαριά στα “House of Atreus” αλλά η αλήθεια είναι ότι όλοι πρέπει να δώσουν μία ευκαιρία στο “Visions of Eden” αφού πρόκειται για ένα δίσκο με πολλά –καλά κρυμμένα- διαμάντια που κάνουν υπερήφανους όλους τους οπαδούς των Αμερικανών.
Καταρχάς, το διάστημα των 6 ετών που μεσολάβησε ανάμεσα σε 2 studio κυκλοφορίες (με αμιγώς νέο υλικό) σήμανε και τη μεγαλύτερη δισκογραφική αποχή του David DeFeis από καταβολής συγκροτήματος. Σε μία κουβέντα με τον ηγέτη των VIRGIN STEELE τον Φεβρουάριο του 2004 μου είχε αποκαλύψει ότι ο δίσκος που ετοίμαζε τότε ήταν διπλός, ήταν κλασικά concept και αφορούσε τη μυθική φιγούρα της Lilith, την πρώτη σύζυγο του Αδάμ σύμφωνα με μία εναλλακτική εκδοχή της Βίβλου. Και μπορεί ο δίσκος να άργησε 2 ½ χρόνια και να μην ήταν τελικά διπλός αλλά τουλάχιστον η κεντρική ιστορία ήταν αυτή για την οποία είχε κάνει λόγο ο DeFeis.
Το “Visions of Eden” είναι ξεκάθαρα ο πιο σκοτεινός δίσκος των VIRGIN STEELE και αν εξαιρέσουμε το “Immortal I stand” (το αδελφάκι του “Kingdom of the fearless”) όλα τα υπόλοιπα τραγούδια του δίσκου θέλουν μεγάλη προσχή και προσεκτικό άκουσμα. Ο DeFeis καταθέτει ένα άλμπουμ το οποίο περιλαμβάνει διόλου εύπεπτα τραγούδια, με μία μουντή αλλά καλή παραγωγή (που να φανταζόμασταν τι θα ακολουθούσε στις επόμενες δουλειές του…) και με έναν DeFeis που πραγματικά ζει κάθε δευτερόλεπτο του όλου project. Και αν το “Visions of Eden” έχει μία ολοφάνερη κινηματογραφική διάθεση, αυτό δεν είναι τυχαίο αφού υπήρχε μία σκέψη για ένα παράλληλο θεατρικό έργο (κάτι που μερικώς υλοποιήθηκε στη Γερμανία όπως είχε συμβεί και με την ιστορία των Ατρειδών).
Αν και πολλοί έχουν χλευάσει το εξώφυλλο το οποίο πράγματι δεν είναι και το “Powerslave”, προσωπικά πάντα μου άρεσε και είναι φυσικά ανώτερο των δύο επόμενων κυκλοφοριών των VIRGIN STEELE. Και αν θέλετε να δώσετε μία ακόμη ευκαιρία (ίσως τελευταία) στο “Visions of Eden” θα σας συνιστούσα να ακούσετε, πέρα από το εξαιρετικό “Immortal I stand”, τα επιβλητικά “God above God” και “The ineffable name”. Που ξέρετε…; Ίσως να προσδιορίσετε εκ νέου και να αποτιμήσετε θετικά αυτό το άλμπουμ!
Did you know that:
– Ο υπότιτλος του δίσκου είναι: “The Lilith Project – A barbaric romantic movie of the mind”;
– Δεν έγινε περιοδεία για την προώθηση του δίσκου;
– Από τα τραγούδια του “Visions of Eden” μονάχα το “Immortal I stand” εμφανίζεται σε σταθερή βάση στο set list των συναυλιών των VIRGIN STEELE; Αραιά επιλέγεται και το “Bonedust”.
Σάκης Νίκας
Ακολουθεί αυτούσια η παρουσίαση του δίσκου, όπως είχε παρουσιαστεί στο 13ο τεύχος του έντυπου ROCK HARD, από τον Γιώργο Κουκουλάκη:
Το συγκρότημα αυτό με είχε συγκινήσει ιδιαίτερα και για χρόνια ήταν πολύ ψηλά στις προτιμήσεις μου. Όπως και για πολλούς φίλους του metal, οι VIRGIN STEELE είχαν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, που τους έκαναν εξ αρχής να ξεχωρίζουν. Αν και χρειάστηκαν χρόνια ώστε να διαμορφώσουν τη μουσική τους ταυτότητα, έχοντας συνθέσει κορυφαία τραγούδια, αλλά όχι πάντα συμπαγείς και φοβερούς δίσκους, οι VIRGIN STEELE για μένα, έφτασαν στο ζενίθ τους με τα δύο “Marriage of heaven and hell”. Ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο, εκείνη την εποχή, διατηρούσαμε άριστες σχέσεις, ιδιαίτερα στο διάστημα που πέρασε το συγκρότημα στην Αθήνα και το αξέχαστο Metal Invader Festival. Αν κι ο David DeFeis, αναγνώρισε τα συστατικά που καταξίωσαν το συγκρότημά του, κάπου έχασε τη σωστή κατεύθυνση και τον έλεγχο. Για μένα, αυτό σήμανε και μια σταδιακή απομάκρυνση από τη μουσική τους πορεία, μέχρι που σήμερα, ήρθε το νέο τους άλμπουμ. Δεν ξέρω πόσο αντικειμενικός μπορώ να είμαι, αφού οι μελωδίες του DeFeis πάντα άγγιζαν μια ευαίσθητη χορδή μέσα μου.
Πόσο ουδέτερος μπορώ να είμαι όταν ο ίδιος, μου έχει δώσει πολλά. Ζητώ συγγνώμη αφού είμαι επηρεασμένος, όμως εκ τούτου, οι απαιτήσεις που είχα ήταν υψηλότατες. Γι’ αυτό και απογοητεύτηκα με το παρόν CD. Ο DeFeis έχει εκτροχιαστεί μουσικά και φωνητικά. Λείπει το πάθος και η ψυχή που είχε στο παρελθόν. Δυστυχώς, απουσιάζει το συναίσθημα και η πρωτοτυπία, ενώ παράλληλα, δε λείπουν οι επαναλήψεις. Αυτό που νομίζω ότι χρειάζεται, είναι μια υγιής συνεργασία με άλλους μουσικούς. Ανταλλαγή ιδεών και μια πιο ζεστή ηχητική προσέγγιση των συνθέσεων. Τραγούδια που ξεκινούν με θετικά στοιχεία, όπως το “Bonedust”, δυστυχώς καταντούν κουραστικά. Σε άλλα, όπως το “Immortal I stand”, η φωνή του είναι σχεδόν ψιθυριστή και άμουση. Το μπαλαντοειδές “God above God” είναι μια ευχάριστη νότα, αν και όχι πρωτοποριακό για τους VIRGIN STEELE. Προτιμώ το ομώνυμο που κλείνει το άλμπουμ, όμως, εκεί έχουμε φτάσει τα 70 λεπτά μουσικής και το αυτί δεν έχει ευχαριστηθεί. Ίσως να είμαι λίγο σκληρός, αλλά, από τους αγαπημένους μας καλλιτέχνες πρέπει να έχουμε ύψιστες απαιτήσεις. Άσε που και οι ίδιοι πρέπει να έχουν απαιτήσεις από τους εαυτούς τους.
5 / 10
Γιώργος “K” Κουκουλάκης
